Σύννεφα και Γη

Και τι κάνεις όταν θες να αφήσεις τον ενθουσιασμό να σε κατακλύσει,και από την άλλη το σκοτεινό κομμάτι του εαυτού σου σε προειδοποιεί ήδη για την (αναμενόμενη) απότομη προσγείωση σου?

Παρανοϊκές καταστάσεις

Είναι μερικές φορές που αναρωτιέσαι τι ζείς,αν το ζείς αυτή τη δεδομένη στιγμή.

Είναι μερικές φορές που σου τυχαίνουν πράγματα που δεν ξέρεις αν είναι αληθινά ή απλά ένας εφιάλτης.


Είναι φορές που πραγματικά πιστεύεις ότι το σύννεφο της κακοτυχίας έχει κάτσει αποπάνω σου και σε ακολουθεί ό,τι και να κάνεις.


Τι προτιμάς?
Την ανοία ή το θέατρο του παραλόγου?

Αφού ό,τι και να κάνεις,πάλι στην ίδια παράλογη παράσταση θα παίξεις .

Kαι τώρα?

Και τώρα τί?

Τι περιμένεις?
Τι σκέφτεσαι?
Τι θυμάσαι και τι ξεχνάς?

Τι νιώθεις?
Τι ελπίζεις?
Τι μισείς?
Τι ακούς?


Τι λείπει?



Όλα και τίποτα.

Mία λέξη ίση με

Να .

Με μία λέξη όλα σταματούν.
Συνειδητοποιείς επιτέλους.

"Ξυπνάς".


Κι όμως,τώρα που γύρισες στον ίσως πιο έξυπνο εαυτό σου,αντέχεις την πραγματικότητα?


Γιατί οι λέξεις έχουν τόσο μεγάλη δύναμη?
Γιατί μερικές φράσεις τραβούν με βία από μέσα σου ό,τι είχες χτίσει?

Γιατί,γιατί δίνουμε τόση εξουσία σε ένα σύνολο γραμματικής και συντακτικού?

Μου λες πως ένα βλέμμα έχει μεγαλύτερη δύναμη.

Τότε γιατί προτιμάς να μιλάς?

Βασικά,γιατί προτιμάμε να μας τσακίσει κάτι απρόσωπο?

Kενά

Δεν χρειάζεται πάντα να πούμε κάτι.

Δυστυχώς ή ευτυχώς η σιωπή ή κάποια αδιάφορη φράση τα λένε όλα.

Και περιμένεις τι?

Να ειπωθεί κάτι?
..Μήπως καμιά φορά είναι μάταιο?

Μήπως καμιά φορά η σιωπή σημαίνει την αντίστροφη μέτρηση?
Και η τυπικότητα επίσης?

Μήπως θα έπρεπε να λέμε τι είναι αυτό που θέλουμε να ακούσουμε?


Να ξέρει κ ο άλλος αν είναι ικανός να το διατυπώσει ρε παιδί μου.

Ή μήπως σε μια οποιαδήποτε σχέση συνεπάγεται ότι θα προσπαθήσει ο καθένας να προσαρμοστεί?

Παραβλέψεις.

Πάλι ξεχάστηκα.

Πάλι έριξα τον υποτιθέμενο εγωισμό μου.
Πάλι θα φάω τα μούτρα μου.

..Μα όλα γύρω από αυτό δεν γυρνάνε?