Eσωτερικός Διάλογος

Για ποιό μέλλον μου λέγατε πάντα?

Δεν βλέπω τίποτα να με τράβαει να προσπαθήσω.Ώρες ώρες σαν κι αυτή βλέπω ότι τίποτα δεν με κρατά κόντα στα ίχνη της καθημερινότητάς που υποτίθεται έχω χτίσει.

Γιατί?

Γιατί τελικά δεν κατάφερα τίποτα.Μπορώ να τα τινάξω όλα στον αέρα και δεν θα με ακολουθήσει κανείς.

Για ποιές σχέσεις μου μιλάς?
Πάντα πλησίαζα τους άλλους,νόμιζα ότι κατάφερα να δεθώ με κάποια ελάχιστα άτομα στη ζωή μου,κι όμως ,τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει.

Τίποτα δεν είναι αμοιβαίο εδώ.Ο καθένας παίζει ένα παιχνίδι εξουσίας και συμφέροντος πάνω στον άλλο.
Όταν τα έλεγε ο Νίτσε εσύ τον θεωρούσες μισάνθρωπο και υπερβολικό.

Κι όμως ισχύει.Όσο και να αγαπάμε κάποιον η έννοια του "τα δίνω όλα σε κάποιον" δεν υπάρχει.Σε όλα τα είδη σχέσεων πάντα υπάρχει κάτι που αναζητάμε στον άλλο.
Πάντα κάτι θα θέλουμε.

Δεν υπάρχει κάτι που να γίνεται αφιλοκερδώς.Η ανθρώπινη φύση είναι έτσι.
Δεν θα έλεγα άπληστη,ούτε εγωιστική.
Απλά έχουμε την ανάγκη να εκτιμούν κάτι σε εμάς.

Μην μου λές πως έχω την ελευθερία της επιλογής.Είναι βάσανο για 'μένα.Άλλωστε πρέπει να διαλέξω.Μην με λες αναποφάσιστη.Δεν είμαι.Είμαι ανήσυχη.

Για τί?
Για όλα.

Γιατί το αύριο έρχεται πάντα νωρίς,και γιατί όταν είσαι έτοιμος να κάνεις κάτι για να προλάβεις,εμφανίζεται μπροστά σου το χθες.

Και τι θες να κάνω τώρα?
Σκέφτομαι.

Τι?

Διάφορα,ξέρεις.Τα πάντα.

Αν βρήκα λύσεις?

Πολλές.Το θέμα είναι αν τολμάω.

Τολμάω?

Eδώ

Εδώ.

Είμαι εδώ,ανάμεσα σε ήχους τζαζ,να ταξιδεύω αλλού,σε μέρη γνώριμα μα τόσο άγνωστα.

Εδώ,να εύχομαι να βρέξει για να ταιριάξει η μουντάδα της ψυχής με αυτή του άγνωστου κόσμου τριγύρω.

Εδώ,να περιμένω κάτι μα να μην εχω ιδέα τι.

Εδώ,να ονειρεύομαι πράγματα που δεν θέλω.

Εδώ,να λέω,να γκρινιάζω,να κοιτάζω και να βλέπω.

Εδώ,να παρακαλάω κάποιος να μπορέσει να αλλάξει κάτι,να με βοηθήσει να αλλάξω,δεν ξέρω τι.

Εδώ,να θέλω να σου πω κάτι,αλλά να ξέρω πως αυτό δεν λέγεται με λόγια.

Εσύ?