Eξακολουθώ να πιστεύω ότι όλα είναι ένα όνειρο.

Καλό ή άσχημο. Αναρωτιέμαι αν το ζω αυτό. Και αν έχω ζήσει άλλα τόσα. Είναι περίεργο πως μας τα φέρνει η ζωή μερικές φορές. Ίσως κάποια πράγματα δεν ήταν γραφτό να γίνουν. Και όσα έγιναν είναι εδώ για να μας υπενθυμίζουν πόσο απρόβλεπτα είναι όλα, και πόσο λίγο μπορούμε να στηριχθούμε σε αυτά που έχουμε . Δεν είναι τα καλύτερα που έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις. Όλα τα γεγονότα που πρόκειται να επηρεάσουν τη ροή της ζωής σου εμφανίζονται ξαφνικά. Άλλες φορές ως ανταμοιβή, άλλες ως τιμωρία. Άλλες απλά ως άτυχες στιγμές. Κι όμως, όσο ασαφές και αν είναι, συνεχίζουμε και παίζουμε αυτό το περίεργο παιχνίδι, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, χωρίς να το θέλουμε, χωρίς να του δίνουμε σημασία. Στεκόμαστε και περιμένουμε πως θα αντιδράσουμε, ούτε ξέροντας το πότε, ούτε το πως, και φυσικά, ούτε το γιατί .

Mοιράζοντας μια σκέψη.

Φοβάμαι, αλλά φοβάμαι μαζί σου. Γιατί εσύ τολμάς και αναγκάζομαι να τολμήσω και ΄γω. Ένα περίεργα ενδιαφέρον πρέπει .

Aναμονή .

Έπεται συνέχεια και φοβάμαι μην όλα ήταν απλά μια αυταπάτη. Μια καλοστημένη παγίδα όπου πρώτη φορά άφησα τον εαυτό μου να πέσει. Γιατί μόλις αντί για τη σκιά σου κοιτάξεις τον άλλο, τη πάτησες.

Sometimes lies were more dependable than the truth.

Tι κάνεις όταν δεν ξέρεις τι να πιστέψεις?


..Αν υπάρχει κάτι που να είναι αληθινό.

'Oταν πάντα έχεις δίκιο. Εν τέλη .

Για άλλη μια φορά καταβάθος ήξερα ότι δεν έπρεπε να χαρώ εύκολα. Θέλω απλά να φωνάξω ότι επιβεβαιώθηκα. Για άλλη μια φορά. Απογοητεύτηκα. Για άλλη μια φορά. Στενοχωρήθηκα. Για ακόμη μια φορά. Προδόθηκα . Για μία ακόμη γαμημένη φορά.

Catch me if you can .

Ό,τι και να έγινε, εγώ σε παρακολουθώ. Μέχρι να πάψει πια να με νοιάζει, έστω αυτό το λίγο που με απασχολείς τώρα . Γιατί δεν ξέρω τι κάνεις, δεν ξέρω τι ζεις, δεν ξέρω τι σκέφτεσαι. Και μου έχει λείψει λίγη ειλικρίνεια αυτές τις μέρες, γιατί πάντα είχες μικρές αλήθειες να πεις,και τώρα κανείς δεν μου λέει. Σε είχα προειδοποιήσει όμως, δεν αντέχω να βλέπω τους άλλους να αλλάζουν. Προς το καλύτερο .

Nόστος .

Με έπιασε ξαφνικά μια νοσταλγία για τα μέρη που πήγαινα όταν ήμουν μικρή. Κάτι σαν να γυρνάω ξαφνικά πίσω, θέλω να τα παρατήσω όλα και να πάω εκεί, να δω πως άλλαξαν τα πάντα,πόσο διαφορετικά τα θυμάμαι, πόσο διαφορετικά θα νιώσω όταν βρεθώ εκεί. Θυμάμαι μικρές λεπτομέρειες που μου έκαναν εντύπωση. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει ακόμη κάτι που θα με κάνει να θυμάμαι. Δυστυχώς, όποτε λέμε ότι θα πάμε να δούμε τα μέρη που μας έλειψαν, δεν το κάνουμε ποτέ..

Μια στιγμή ελπίδας.

Κάθομαι και κοιτάζω τα πράγματα που μου αρέσουν. Προσπαθώ να δώσω ό,τι μπορώ, και σιγά σιγά τα καταφέρνω. Όταν όμως τα δίνουμε όλα, μήπως τα χάνουμε και όλα κάποια στιγμη?

There is an end .

Aλλά όχι ακόμη. Θα περιμένω. Να γίνει κάτι. Γιατί ξαφνικά θέλω να είμαι αισιόδοξη . Και φταις εσύ για αυτό. Μια αλλαγή που μπορεί να οδηγεί σε αποτυχημένες προσπάθειες, ή ανούσιες πράξεις, κενές ελπίδες, ανυπόφορο ρομαντισμό. Ξέρω ότι δεν είναι σημαντική η αλλαγή. Ακόμα. Γιατί δεν το πιστεύω. Έχει αλλάξει η αντίληψη , αλλά όχι το πιστεύω.  Σε χρειάζομαι για να βοηθήσεις κι άλλο.

O ορισμός της μιζέριας.

Το συζητούσαμε σήμερα. Αλλά ξαφνικά δεν με ένοιαζε. Σε κοιτούσα και ήλπιζα ότι θα κρατήσει για πολύ αυτό που ακόμη δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω. Είχες αυτό το εκνευριστικό πολύξερο ύφος,αλλά δεν με ένοιαζε, επειδή ήσουν εσύ. Χαζό και μάλλον μελό, αλλά έχει κάποια λογική, κάτι το φυσιολογικό, κάτι το αγαπησιάρικο.