Ας το πάρουμε από τη αρχή. Τι υπάρχει ?
-Πρόβλημα. Οικονομικό?
Και πολιτικό θα σου πω .
Τι κάνουμε ?
Μάλλον τίποτα.
Γιατί?
Καλή ερώτηση. Γιατί?
Γιατί είμαστε απαθείς. Γιατί δεν έχουμε μάθει να συνεργαζομαστε. Τι γίνεται με τις ιδεολογίες και τις απόψεις?
Όταν οι πορείες γίνονται με ξεχωριστές ομάδες -αντί να κατεβαίνουμε όλοι μαζί, δεν βγαίνει κάτι.
Όταν ξαφνικά από το τίποτα σχεδόν αναδύονται ακροδεξιές και φασιστικές ομάδες και συμπεριφορές, κάτι δεν πάει καλά. Γιατί στρέφεται ο κόσμος προς αυτές? Είναι κυρίως λόγω αγνωσίας. Τι γίνεται? Επιστρέφουμε σε εποχές τρομακτικές, ενώ βρισκόμαστε ήδη σε εναν οικονομικό πόλεμο.
Σε λίγο τι? Θα καίμε βιβλία και θα κλείνουμε στόματα? Η λογοκρισία έχει ήδη αρχίσει να διαφαίνεται. Περιμένουμε μια νέα νύχτα των κρυστάλλων? Ποιός θα είναι ο στόχος αυτή τη φορά?
Για να επιστρέψω στα προηγούμενα, έχω να σου πω ότι η διπλωματία είναι πολύ βρώμικο παιχνίδι. Δυστυχώς όλα φαίνονται να έχουν κάποιον κρυμμένο λόγο και συμφέρον πλέον. Όλοι είναι απεσταλμένοι κάποιων άλλων.(βέβαια μπορεί οι θεωρίες συνομωσίας να μην είναι τίποτα άλλο από μια κοσμική φάρσα). Είναι εύκολο να ελέγξεις μια μικρή χώρα.
Μου φαίνεται ότι έχει χαθεί η συνείδηση. Μου φαίνεται ότι απλά μας ξεζουμίζουν. Γιατί κοίτα, δεν χρησιμοποιούν τη τακτική του καρότου, αλλά του μαστιγίου. Δηλαδή,τον εξαναγκασμό και την απειλή.
Το ειρωνικό είναι ότι εσωτερικά φοβούνται. Το καταλαβαίνεις όταν οι δρόμοι γεμίζουν αστυνομικούς, ακόμη κ όταν δεν εμφανίζεται πολύς κόσμος (λόγω των σταθμών και δρόμων που φροντίζουν να κλείνουν) . Ας τους δώσουμε λοιπόν όντως τον λόγο.
Και δεν εννοώ να σπάμε ό,τι βρούμε. Οι βαλτοί και τα παιδάκια που δεν ξέρουν τι τους γίνεται δεν είναι παράδειγμα.
Να μιλήσω για την νομιμότητα των πραγμάτων? Είναι μεγάλη ιστορία, ο καθένας καταλαβαίνει ότι τα πράγματα δεν γίνονται σωστά. Να πω για τα ψέματα? (βλ. όχι αλλα μέτρα κ.λπ)
Αναρωτιέμαι, πως τα ανέχονται όλοι αυτά.
Που είναι οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι? Που είναι οι μανάδες που ανησυχούν για τα παιδιά τους?
Και στο κάτω κάτω, γιατί να κάνουμε ό,τι μας πουν?( Το "δεν πληρώνω" έχει μια κάποια λογική. Τι θα συνεβαινε αν όντως όλοι δεν πληρώναμε?)
Και τα κόμματα. Τα γνωστά έστω. Για τη συγκυβέρνηση των μόνο στο όνομα σοσιαλιστών και των δήθεν αριστερών τι να πεις (αφήνω το υπέροχο μπλε ασχολιάστο) . Κι άλλη αριστερά στο κοινοβούλιο. Ο ένας φωνάζει, ο άλλος ξαφνικά την ευρωπαική ένωση και τα μάτια του. Για τη χρυσή αυγή κάτι έιπα(είναι που βλέπει και ο κόσμος ότι κάποιος φωνάζει εκεί μέσα και αντιδράει,και έτσι τους υποστηρίζει,δεν είναι παράλογο). Και τέλος για εκείνους που έπιασαν πάτο εν τέλη, έχω να πω ότι ο κομμουνισμός σαν πολιτικό σύστημα έχει αποτύχει. Μένοντας ογδόντα χρόνια πίσω δεν προσαρμόζεσαι στα νέα δεδομένα. Είναι και λίγο κρίμα, γιατί αν το έκαναν θα μάζευαν κόσμο, αλλά είναι κολλημένοι, από τα νεαρά της παρατάξεως, την αγαπημένη μας κνε .
Α,οι φοιτητικες παρατάξεις. Η νεολαία της χώρας! Για τους κνίτες είπαμε (βέβαια είναι οι πιο ξεκάθαροι από ολους τουλάχιστον) , οι άλλοι αριστεροί (δεν χρειάζεται να λέω σχήματα,είναι και αναλόγως τη σχολή και λοιπα και λοιπά) είναι συνήθως ενα σύνολο αταίριαστων "ιδεολογιών" (σε εισαγωγικά γιατί ελάχιστοι από αυτούς έχουν διαβάσει,ψάξει αρκετά για να ακολουθούν μια ακολουθία συγκεκριμένων απόψεων) που ναι μεν κάτι κάνουν και λένε,αλλά το γεγονός ότι είναι τόσο διαφορετικοί τους αποδυναμώνει. Πασπ και Δαπ? Εδώ δεν υπάρχει πολιτική άποψη, απλά βοήθεια. Θες σημειώσεις? Θες βοήθεια με τις δηλώσεις μαθημάτων και συγγραμάτων? Θες να γνωρίσεις τον γκόμενο/α που σου γυάλισε? Ελα σε μας. Μπόνους : πάρτυ και εκδρομές.
Οι τελευταίοι - ειδικά οι δαπίτες- είναι εκείνοι που περισσότερο περιμένουν τους πρωτοετείς για να τους βοηθήσουν να προσαρμοστουν (και να τους ψηφίσουν αργότερα *γκουχ γκουχ*).
Και ιδού πως ξεκινάει το πράγμα. Μην το πάμε στις οικογένειες, θα μαζευτούν πολλά.
Πολιτικοποιούμαι δεν σημαίνει παίρνω το σφυροδρέπανο στο χέρι και περιμένω την επανάσταση (συγκεκριμένα για άλλες κομματικές γραμμές δεν βρίσκω καλό παράδειγμα,συγγνώμη), δηλαδή δεν σημαίνει απαραίτητα κομματικοποιούμαι.
Σημαίνει να μαθαίνω, να διαβάζω, να ψάχνω την αιτία των γεγονότων, διαμορφώνω άποψη, και ύστερα γνώμη, γιατι ξέρω δυο πράγματα παραπάνω.
Όσο για μετά, ναι, καποια στιγμή αναγκαστικά υποστηρίζεις κάποιον. Είναι σχεδόν αδύνατο να βρείς κάτι που να σε εκφράζει απόλυτα, οπότε πας εκεί που συμφωνείς τουλάχιστον με τα βασικά και σημαντικότερα θέματα.
Συζητάμε, υποχωρούμε σε λεπτομέρειες, και προ πάντων, συνεργαζόμαστε. Και όχι μόνο άμεσα πολιτικά. Γενικότερα. Διαδίδουμε γνώσεις, ειδήσεις.
Είναι εύκολο να αναδιατυπώνεις τη γνώμη ενός άλλου. Το δύσκολο είναι να την υποστηρίξεις με επιχειρήματα.
Ένας καλός δάσκαλος είναι η ιστορία. Δεν επαναλαμβάνεται ποτέ με τα ίδια δεδομένα, φέρνει όμως πολλά παραδείγματα παρόμοιων καταστάσεων. Βλέπεις και την έκβαση των πραγμάτων.
Συμπλήρωσε με λίγη πολιτική επιστήμη και κοινωνιολογία και κάτι γίνεται.
Και δεν μιλάω για ανάγνωση διατριβών, αλλά για βασικές γνώσεις. (παράδειγμα,τι είναι σοσιαλισμός,φιλελευθερισμός κ.λπ)
Α, και για όσους έχουν εκείνη τη κακή συνήθεια από το σχολείο, η ιστορία δεν μαθαίνεται, μελετάται.
Δυστυχώς ο μόνος τρόπος για να αλλάξει κάτι είναι η σκέψη και γνώση. Δηλαδή αργότερα η αντίδραση. Γιατί όταν πλέον ξέρεις τι γίνεται,ξέρεις ότι έχεις δίκιο (ή ότι σε πνίγει το άδικο), αντιδράς. Είμαστε ακόμη άνθρωποι με κάποια υπολείμματα ελεύθερης βούλησης και σκέψης, προλαβαίνουμε.
Ελπίζω.
Υ.γ. το κείμενο δεν έχει ακριβώς συνοχή. έπρεπε όμως κάποια στιγμή να τα γράψω, θα έσκαγα.
