Nυχτερινές ιστορίες

Τη φοβάμαι τη μέρα.

Μόλις πέσει το σκοτάδι όλα είναι αλλιώς.

|Τι φοβάμαι τη νύχτα?
Φοβάμαι τις αναμνήσεις που μου φέρνει,τι σκέψεις,το ερέθισμα που δίνει στον ψυχικό μου κόσμο.
Το βράδυ όλοι είναι αλλιώς.Κάποια βράδια είχα δει ποιός είσαι.

Μου είχες μιλήσει,με είχες δει αλλιώς.

Μα μόλις έρθει η μέρα όλα είναι μουντά και κρύα.
Όλα είναι απόμακρα.

Δεν μου αρέσει η μέρα,δεν μου αρέσει το φως.
Τα δείχνουν όλα όπως είναι,και αυτό ειναι που φοβάμαι.

Ξέρω πώς έχουν τα πράγματα,αλλά δεν θέλω να το πιστέψω.

Θέλω να μην με βλέπουν,θέλω να ονειροπολώ,θέλω να νιώθω αυτή τη μελωδικότητα στον αέρα.
Θέλω να είσαι πάντα όπως ήσουν τα βράδια.

Μου αρέσει το σκοτάδι.
Κρύβεσαι,χάνεσαι,τίποτα δεν είναι σίγουρο,και σίγουρα τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.

Παραλογισμός.

Mην Δίνεις Σημασία!

Το ξέρω.δεν γίνεται,δεν είναι εύκολο.

Είναι άτομα τα οποία μπορούν εύκολα να τινάξουν τα πάντα στον αέρα,κι ας είναι εις βάρος τους.
Άλλα που πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα,φοβούμενοι στο πώς θα αντιδράσουν οι άλλοι.

Και αναρωτιέμαι αν έχω όντως τάσεις αυτοκαταστροφής,την ώρα που δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι δεν μπορούν απλά να αγνοήσουν τα πάντα και να κάνουν κάτι διαφορετικό.

Άδικα διαφωνώ μαζί τους.
Μήπως και εγώ δεν φοβάμαι ?

..αλλά δεν φοβάμαι τους άλλους,δεν φοβάμαι να αδιαφορήσω.
Δεν ξέρω αν είναι αναισθησία αυτό.

Δεν με ενδιαφέρουν οι άλλοι.
'Οχι όλοι,αλλά οι περισσότεροι.

Κι εσύ μου λες πως δεν μπορείς να τα παρατήσεις όλα,οι άλλοι περίμενουν πράγματα από εσένα.

Και δειλιάζεις και με παρασύρεις μαζί σου.

Δεν φταίω,κι όμως θα υποστώ τα χειρότερα.

Γιατί δίνεις σημασία?

Γιατί δίνουμε σημασία?

Γράμμα σ' έναν άγνωστο

Σε ξέρω.


Ήσουν εκέι όταν κοιμόμουν.Ήσουν εκεί όταν ξύπνησα.Όταν συνειδητοποιήσα.

Ήσουν εκεί όταν ξαναχαμογέλασα,όταν θυμήθηκα,όταν ξέχασα,όταν ευχήθηκα και ήλπισα.

Ήσουν εκεί όταν ανοίχτηκα,όταν χάρηκα,όταν σε απέκτησα,όταν σε έχασα.
Ήσουν εκεί όταν γύρισα,όταν κατάλαβα πως δεν έιχα λόγο να το κάνω.

Ήσουν εκεί όταν θύμωσα,όταν ξέσπασα,όταν τρόμαξα,όταν έκλαψα.
Ήσουν εκεί όταν υποχώρησα,όταν συγχώρεσα,όταν ηρέμησα.

Ήσουν εκεί όταν σιώπησα,όταν ξαναπροσπάθησα.
Ήσουν εκεί όταν γέλασα,όταν πάτησα κάποια από τα "φοβάμαι" μου.

Ήσουν όμως εκεί?

Θα είσαι εκεί όταν σου πω όλα αυτά?

Δεν σε ξέρω.

Xάος ή Xάος?

Κάτω από στιβάδες φωτοτυπιών,βιβλίων κ τετραδίων,ψάχνοντας για ένα χαμένο post-it,ήσουν εκεί.


Πως?

Άλλο έψαχνα,άλλο βρήκα.
Κάτι ξεχασμένο.


Μπορούμε να τακτοποιήσουμε τη ζωή μας όπως τακτοποιούμε το γραφείο μας?

Γίνεται να σε πετάξω όπως τα χαρτιά που δεν χρειάζομαι?
Ή να σε κρατήσω,μέσα σε μια σελίδα ημερολογίου?


Αξίζει η όλη γραφειοκρατία?

Αξίζει να κρατάμε παλιές σελίδες,λέξεις και ονόματα?


Μήπως όμως όταν "συμαζέψουμε",χάσουμε αυτά που ξέραμε,αυτά που ήταν ένα κομμάτι της ρουτίνας της ζωής?