Repeat

Play.

..Kαι ξαφνικά η καθημερινότητα δεν είναι πια συνηθισμένη.Κι αν είναι συνηθισμένη,δεν είναι αδιάφορη.Και αν είναι αδιάφορη,υπάρχουν στιγμές που τη γεμίζουν.

Μια πράξη μας,μια γνωριμία,ένα μας λάθος,μια αμφιβολία(που δηλητηριάζει τα πάντα,χωρίς να σκοτώνει τίποτα όπως είπε ο Νίτσε)αλλάζουν τη ροή των πραγμάτων.

Εκεί είναι που το πράγμα αποκτά ενδιαφέρον.Όταν βλέπεις κάτι έξω από τα συνηθισμένα,όπως σε μια ταινία που ξεφεύγει από τα δεδομένα.Εκεί το ζεις,ανησυχείς,χαίρεσαι,προσπαθείς να πάρεις τα ηνία στα χέρια σου.
Το ένστικτο σου επιτάσσει να ελέγξεις την κατάσταση,να βελτιώσεις το σενάριο.

Στη προσπάθεια αυτή,κάνεις το τραγικό λάθος να θες να προσαρμόσεις το καινούργιο στο παλιό και καθημερινό.

Τελικώς,με κάποιον τρόπο,πιο εύκολα απ'ό,τι νόμιζες,καταστρέφεις ό,τι είχες και επανέρχεσαι στην αρχική σου κατάσταση.
Την αδιάφορη,καθημερινή.

Μέχρι που μια πράξη μας,μια γνωριμία,ένα λάθος....
Ξανά από την αρχή.

Ίδια κατάληξη,ίδιο λάθος.


Μια συνεχής επανάληψη.

Μήπως όντως κάνουμε πάντα τα ίδια λάθη?