Fool In The Rain.

Έβρεχε σήμερα.Λίγο,όχι πολύ.
Παράξενο το ότι σε είδα,όχι πως έχει κάτι εξαιρετικό η μέρα,αλλά δεν περιμένα να εμφανιστείς.
Όχι πως το 'θελες,αλλά σε είδα και με είδες.

Την ώρα που γύριζα ακούγοντας Τζόπλιν,προσπαθώντας και εγώ να πιάσω τα τόσο μελωδικά ουρλιαχτά της (γαμώτο,τι φωνή..)και ψάχνοντας για άλλη μια φορά τα κλειδιά μου στο χαος που επικρατεί στη τσάντα μου,συνειδητοποίησα ότι το βλέμμα σου δεν είχε τη γνωστή σου αδιαφορία.Έιχε κάτι παράξενο,κάτι λυπητερό,ήταν γεμάτο... ενοχές.Ενοχές!Ενοχές! Το είδα,δεν μπορεί να έκανα λάθος,είχες κάτι αξιολύπητο στο πρόσωπό σου,κάτι σαν συγγνώμη..

Για μια στιγμή,ήταν σαν να θυμήθηκες,και όλα να αποτυπώθηκαν πάνω σου.Δεν ήξερα ότι γίνεται αυτό.

Ελπίζω να μην το φαντάστηκα.......

Που πας?

Μια ζωή θα φεύγω.

Όλοι αυτό κάνουμε,ο ένας ζητάμε τον άλλο,αλλά τους εγκαταλείπουμε και μας εγκαταλείπουν την πιο ακατάλληλη στιγμή. Γιατί το κάνουμε αυτό? Tι φοβόμαστε? Βαριόμαστε τόσο πολύ να είμαστε κοντά σε κάποιον για καιρό?
Ή απλά ψάχνουμε κάτι ιδανικό χωρίς καν να υπάρχει?

Παλιά αρχή

Ορίστε,όλα ξεχάστηκαν,όλα πέρασαν,και εδώ,αυτή τη στιγμή έχω τη δυνατότητα να ξεκινήσω κάτι το καινούργιο.

Σκέφτηκα τι ευχή έπρεπε να κάνω όταν μου το ζήτησες.
Θα 'θελα για μια φορά να μην σε αναζητώ εγώ,αλλά εσύ,να θες να με βρεις.
Έτσι απλά.