Έβρεχε σήμερα.Λίγο,όχι πολύ.
Παράξενο το ότι σε είδα,όχι πως έχει κάτι εξαιρετικό η μέρα,αλλά δεν περιμένα να εμφανιστείς.
Όχι πως το 'θελες,αλλά σε είδα και με είδες.
Την ώρα που γύριζα ακούγοντας Τζόπλιν,προσπαθώντας και εγώ να πιάσω τα τόσο μελωδικά ουρλιαχτά της (γαμώτο,τι φωνή..)και ψάχνοντας για άλλη μια φορά τα κλειδιά μου στο χαος που επικρατεί στη τσάντα μου,συνειδητοποίησα ότι το βλέμμα σου δεν είχε τη γνωστή σου αδιαφορία.Έιχε κάτι παράξενο,κάτι λυπητερό,ήταν γεμάτο... ενοχές.Ενοχές!Ενοχές! Το είδα,δεν μπορεί να έκανα λάθος,είχες κάτι αξιολύπητο στο πρόσωπό σου,κάτι σαν συγγνώμη..
Για μια στιγμή,ήταν σαν να θυμήθηκες,και όλα να αποτυπώθηκαν πάνω σου.Δεν ήξερα ότι γίνεται αυτό.
Ελπίζω να μην το φαντάστηκα.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου