Δεν βγάζει νόημα,αλλά..

Ερωτεύτηκα!!


Γράφω με κόκκινα γράμματα(το θεωρώ από τα πιο έντονα χρώματα),χαμογελάω σαν ηλίθια και νιώθω κάτι περίεργο που δεν μπορώ να περιγράψω!


Ποιόν? Κανένα! Μια ιδέα,μια εικόνα,κάτι μου άρεσε σήμερα τόσο πολύ που δεν ξέρω,έχω την ανάγκη να το εκφράσω! Έρωτας δεν είναι και αυτό? Μια εικόνα,κάτι,να σου αλλάζει για λίγο έστω τη κοσμοθεωρία?

Για να λέω ότι "έγραψα".

Δεν μου αρέσουν οι συμπτώσεις. Σε πάνε πίσω στα παλιά.

Βρίσκομαι σε πλήρη σύγχιση.
Το βράδυ αυτό μου θυμίζει χειμώνα και καλοκαίρι μαζί.Μάλλον καλοκαίρι,να κοιτάζω τον ουρανό και να αναρωτιέμαι γιατί στη πόλη που μένω φαίνονται ελάχιστα αστέρια.
Έχω σκεφτεί να φύγω,αλλά δεν μου φαίνεται πως μπορώ.Γυρνάω στο παρελθόν και φεύγω πάντα τις πιο παράξενες στιγμές. Πώς να σβήσεις εύκολα αυτά που σε διαμόρφωσαν?

Βρέχει.Μου θυμίζει εκείνα τα βράδυα του χειμώνα.Που πήγαν αυτά?


Πρώτη φορά κάνω σχέδια για το μέλλον.Που είσαι να με δεις να ελπίζω?

Γιατί μάλλον κάπου κάναμε λάθος.

Μου το 'πε λίγο χοντροκομμένα,αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να το αμφισβητήσω.
"Αξίζει να γαμηθείς στη προσπάθεια για αυτό που θες,ή μάλλον αυτό που νομίζεις ότι θες".

Δεν λέω,μπορεί να είχε δίκιο.Κατά πάσα πιθανότητα είχε.Πάντα ήταν κυνικός αλλά σωστός.Και πάντα την έβγαζε καθαρή.Άρα κάτι ήξερε .

Δεν νομίζω όμως πως προσπάθησα ποτέ αρκετά. Όχι για τα σωστά πράγματα τουλάχιστον .

Δεν παραιτήθηκα ποτέ,απλά δεν μπορέσα να του μοιάσω στη μαγκιά.
Γιατί χρειάζεται εκεί έξω .

Don't turn away. Get in front of it.

Δεν είμαστε ελεύθεροι,κι όμως συνεχίζω να βλέπω γύρω μου άτομα που επιμένουν ότι είναι.

Δεν έχουμε καμία επιλογή.Όλα είναι δημιουργήματα της κοινωνίας στην οποία ζούμε.Μπορείς να έχεις μια μικρή απόκλιση από τη μάζα,συνεχίζεις όμως να είσαι μέρος μιας καλοδουλεμένης παράστασης.

Όχι,ούτε ο χαρακτήρας σου είναι δικό σου δημιούργημα.Είναι αποτέλεσμα των εμπειριών που δεν διάλεξες εσύ.

Ποιές απόψεις? Δεν έχεις τίποτα δικό σου! Όλα είναι μια σαλάτα από αυτά που έχεις ακούσει ή διαβάσει.

Να αντισταθείς? Πώς? Αφού ήδη είναι αργά.

Πνίγομαι.

Aναγνώριση-

Η καρδιά δεν είναι πηγή συναισθημάτων.Είναι ένα όργανο του σώματος.Ο εγκέφαλος μάλλον έχει κάποια βλάβη,γιατί τόσο καιρό τη συνδέουμε με την αγάπη,τον έρωτα,και όλες αυτές τις έννοιες που δεν είμαστε ικανοί να ορίσουμε.

Kαι ήταν ψηλά,μακριά τα ιδανικά μας..

Συνειδητοποίησα ξαφνικά πως έχω καιρό να γράψω εδώ.Έχω γεμίσει τετράδια και βιβλία με ιδέες,σκέψεις και απλές σημειώσεις,νιώθω ξαφνικά πιο δημιουργική από πριν,με τη ζωή μου να κυλά ακόμη αδιάφορα.


Δεν ξέρω.Εδώ δεν μου βγαίνει τίποτα όπως το θέλω.Το χάρτι είναι άλλη φάση,το νιώθεις περισσότερο ρε παιδί μου,κολλάς,σταματάς,ακούς και αυτόν τον ήχο όταν σέρνεις το χέρι σου πάνω του,καμία σχέση με το να πληκτρολογείς.Αλλά για κάποιο λόγο το κάνω.Ίσως γιατί ελπίζω μια μέρα να γράφω και εδώ καλύτερα χωρίς μεγάλη σκέψη.Ίσως γιατί το χαρτί δεν μου φτάνει μέσα στην άπληστη ανάγκη μου να πω...κάτι.Απλά.

Θυμάμαι παλιά που τα έβλεπα όλα αρνητικά και συχνά με κατηγορούσαν για αυτό.Ξαφνικά όμως(αν και συνεχίζουν να μου φαίνονται όλα άδεια)βλέπω τα πράγματα πιο ελπιδοφόρα.


Και σκεφτόμουν,η ελπίδα πεθαίνει τελευταια,βοηθάει και λοιπά,αλλά χωρίς αυτή είμαστε απαλλαγμένοι απο το ψεύτικο.Τελικά δεν υπάρχει λύση,γιατί δεν θα ξεκαθαρίσουμε ποτέ αν θέλουμε την αλήθεια ή την ελπίδα που μας βοηθάει λίγες μόνο φορές να την αλλάξουμε.