Συνειδητοποίησα ξαφνικά πως έχω καιρό να γράψω εδώ.Έχω γεμίσει τετράδια και βιβλία με ιδέες,σκέψεις και απλές σημειώσεις,νιώθω ξαφνικά πιο δημιουργική από πριν,με τη ζωή μου να κυλά ακόμη αδιάφορα.
Δεν ξέρω.Εδώ δεν μου βγαίνει τίποτα όπως το θέλω.Το χάρτι είναι άλλη φάση,το νιώθεις περισσότερο ρε παιδί μου,κολλάς,σταματάς,ακούς και αυτόν τον ήχο όταν σέρνεις το χέρι σου πάνω του,καμία σχέση με το να πληκτρολογείς.Αλλά για κάποιο λόγο το κάνω.Ίσως γιατί ελπίζω μια μέρα να γράφω και εδώ καλύτερα χωρίς μεγάλη σκέψη.Ίσως γιατί το χαρτί δεν μου φτάνει μέσα στην άπληστη ανάγκη μου να πω...κάτι.Απλά.
Θυμάμαι παλιά που τα έβλεπα όλα αρνητικά και συχνά με κατηγορούσαν για αυτό.Ξαφνικά όμως(αν και συνεχίζουν να μου φαίνονται όλα άδεια)βλέπω τα πράγματα πιο ελπιδοφόρα.
Και σκεφτόμουν,η ελπίδα πεθαίνει τελευταια,βοηθάει και λοιπά,αλλά χωρίς αυτή είμαστε απαλλαγμένοι απο το ψεύτικο.Τελικά δεν υπάρχει λύση,γιατί δεν θα ξεκαθαρίσουμε ποτέ αν θέλουμε την αλήθεια ή την ελπίδα που μας βοηθάει λίγες μόνο φορές να την αλλάξουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου