Σε όλα αυτά που δεν κερδίσαμε ποτέ .

Μ'αρέσει.Αυτό το τραγικό που μας διακατέχει κάθε φορά που σκεφτόμαστε προσωπικά.Ξύπνησα με ενοχλητικές σκέψεις στο μυαλό,τις έδιωξα όμως κάνοντας κάτι επιφανειακό και αδιάφορο.Βρέχει όμως,και όπως και να το κάνεις,ξανασκέφτομαι αυτά που πέρασαν αλλά δεν άγγιξαν.Μια ομπρέλα και ένα παγκάκι μου μένουν,λες και είναι οι δύο εικόνες με τη μεγαλύτερη σημασία για 'μένα αυτή τη στιγμή.


Δεν ξέρω τι κάνω,δεν ξέρω σε τι αποσκοπεί η ύπαρξή μου,αλλά κάτι πάει να γίνει.Το 'νιωσα σήμερα που κοίταξα έξω τον συννεφιασμένο ουρανό.Ίσως κάτι έχει πάρει πλεόν τον δρόμο του και δεν το 'χουμε καταλάβει.Εμείς,αυτοί που μπλεκόμαστε σε αυτές τις σύντομες ιστορίες,χωρίς κάποιο σημαντικό τέλος ή αρχή.

Tέλος μιας εποχής .

Να 'μαι έξω και να κάθομαι με τους άλλους,χωρίς να λέμε τίποτα,απλά να έχουμε κάτσει,ή ξαπλώσει κάτω,να κοιτάμε μαζί τα αστερια,ή να προσπαθούμε να τα βρούμε,να μην μας νοιάζει αυτή η σιωπή.

Εκεί,σιωπηλά μαζί,καθημερινά,αληθινά.

Και μετά χαθήκαμε,απομακρυνθήκαμε,νιώθαμε την ανάγκη να λέμε κάτι μέσα στη σιωπή και αυτό μας χώριζε ακόμη περισσότερο.Όλοι είχαμε καινούργιες,πιο ψεύτικες,πιο υποκριτικές,πιο βαρετές,πιο ηχηρές ασχολίες.

Συναντηθήκαμε όμως.Μετά από καιρό.
Καποια πράγματα δεν αλλάζουν .Μπορεί να χαλάνε για λίγο,αλλά κάποια πράγματα μένουν σταθερά.
..Και μου φάνηκε σαν να 'δα περισσότερα αστέρια απόψε .