Η ιδέα του θανάτου σε κυνηγάει παντού.Για την ακρίβεια,ο αυτόχειρας θάνατος είναι ο πιο ιδανικός. Ελέγχεις το τέλος. Μόλις σου μπει η ιδέα είσαι καταδικασμένος. Ή τολμάς ή χάνεσαι μέσα στην εικόνα του.
Κάνεις σχέδια,αναρωτιέσαι ποιός θα μπορούσε άξια να ειδοποιηθεί πρώτος,τι θα γράψεις στο αποχαιρετιστήριο γράμμα σου...
Κι όμως,ποιό το νόημα να γράψεις τα πάντα χωρίς να δεις καμία αντίδραση? Είναι δειλία να αποσύρεσαι? Ή απόδειξη μεγάλου θάρρους?
Μερικές φορές μου φαίνεται πως είναι απλά αδιαφορία. Για τα πάντα .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου