Aυτός που δίνει από υποχρέωση, δίνει πράγματα χωρίς αξία .

Θα μπορούσα να αφήσω τον τίτλο και μόνο. Νομίζω ταιριάζει σε αυτές τις μέρες που υποτίθεται αγαπάμε ο ένας τον άλλο. Είμαστε λίγο άπληστοι με τα υλικά,όσο και να μην το θέλουμε. Από την άλλη, που κ που χρειάζεται να υπενθυμίζουμε την αγάπη μας σε εκείνους που πιστεύουμε ότι την αξίζουν με κάτι υλικό, έτσι, για να είμαστε κοντά τους ακόμη και όταν είμαστε μακριά. Αρκεί να το εννοούμε.


Καλές γιορτές σε όλους!

La Mer.

Όλο και ξανοίγομαι σε μέρη που δεν έχω ξαναπάει. Παρηγοριά το ότι έχω κοντά μου εσένα, αφού κάποιος άλλος με έμαθε να σε περιμένω. Καμιά φορά τα ταξίδια δεν διαρκούν αρκετά, και άλλες πιο πολύ απ'ό,τι θα έπρεπε. Θα ήθελα να αναζητώ έτσι για πάντα, αλλά το πάντα είναι μία λέξη ψεύτικη και υποκριτική. Όρκους δεν δίνω, τις υποσχέσεις μου μπορεί να μην τις κρατήσω. Ξέρω όμως ότι θα προσπαθήσω να είμαι περίεργη με ό,τι συμβαίνει γύρω μου, με τον εαυτό μου, με εσένα. Γιατί η παρατήρηση είναι που σε οδηγεί να εκτιμήσεις εκείνη την κρυμμένη ομορφιά που άλλοι παραβλέπουν ή δεν της δίνουν αρκετή αξία. Είσαι ένας από τους μικρούς αυτούς θησαυρούς, όπως βρέθηκαν και άλλοι τέτοιοι πιο παλιά, αλλά τώρα είναι σκονισμένοι στο υπόγειο. Μ'αρέσει, καμιά φορά, να κατεβαίνω και να ξανακοιτάω τι έχω βρει. Φοβάμαι μην σκονιστείς και 'συ και χάσεις την λάμψη σου. Αλλά πώς μπορεί ο χρυσός να αλλάξει την αξία του ;

Truly there would be reason to go mad were it not for music.

Πατάς τη βρεγμένη άσφαλτο όσο πιο ελαφρά μπορείς. Τα φώτα της - ξένης για 'σενα - πόλης δίνουν έναν περίεργα λευκό τόνο στα πράγματα. Προσπαθείς να βρεις τη μαγεία, αλλά κάπου στα μισά τη χάνεις. Κάθε νύχτα κυνηγάς το παραμύθι σε μέρη που στο φως του ήλιου φαίνονται άχρωμα και αδιάφορα. H μαγεία είναι μέσα σου. Είναι στα πράγματα που σου αρέσουν. Είναι στη μουσική.


Λίγη μαγεία..

Trapped dreams must die.

Ακούω αυτή τη μουσική που δεν με αφήνει να ξεχωρίσω το πραγματικό από το όνειρο. Βλέπω μόνο εφιάλτες τελευταία. Θα ήθελα να στο πω, αλλά ξέρω πως δεν θες να ακούσεις. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί . Ανησυχώ για το μυαλό μου. Νιώθω πως το υποσυνείδητο γίνεται όλο και πιο δυνατό. Και είναι παράξενος ο κόσμος του αυτός, γεμάτος τέρατα και φόβους. Φόβους. Φοβάμαι τον φόβο. Νιώθω μίσος μεταξύ χαρακτήρων της φαντασίας μου.


Στο μυαλό μου επικρατεί πόλεμος.
Και το πιο τρομακτικό είναι, ότι όποιος και να κερδίσει,δεν θα είμαι εγώ.

Aναρωτήθηκες ποτέ τι είσαι ;

Σου θέτω ένα απλό ερώτημα. Ξέρεις τι σε ολοκληρώνει ;

Όχι. Φυσικά και θα απαντήσεις όχι. Και αν πεις ναι, σε λίγο θα καταλάβεις ότι η εξήγησή σου θα είναι κενή.

Κατά βάθος ξέρουμε ότι είμαστε καταδικασμένοι εξ αρχής. Το όπλο πάντα δείχνει εσένα. Δεν ξεφεύγεις από εκείνη τη τρομακτική ροή των πραγμάτων που αποκαλούμε ζωή .

Surprise .

Ο ίσως πιο αληθινός μου εαυτός έχει τάσεις απόδρασης. Ό,τι πνίγω καιρό αρχίζει και ξεφεύγει. Αλλάζω και γίνομαι όπως "οι άλλοι", εκείνοι που υποτιμούσα.

Aπόψε σε θυμήθηκα .

Λίγο. Ελάχιστα. Αλλά μου πέρασε για μια στιγμή η απέχθεια που μου είχες προκαλέσει.
Λες και αλλάξαμε και οι δύο, λες και είμαστε δύο καινούργια ανθρώπινα όντα, που ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλο. Μια λήθη και όλα ξαναρχίζουν από την αρχή.

Για την ακρίβεια, δεν ξεκινά τίποτα πλέον, αλλά πάντα υπάρχει μια προοπτική, ένα σημείο απ'όπου μπορεί να ξεκινήσει μια φυσική εξέλιξη, που λογικά, θα οδηγήσει πάλι στα ίδια, αλλά μας αρέσει το ταξίδι τελικά, και όχι ο προορισμός.


Φυσικά και δεν πρόκειται να σε ξαναγνωρίσω. Θα μείνουμε με ό,τι αποκομίσαμε ο ένας από τον άλλο -που ήταν αρκετά ώστε να τα θυμόμαστε- ,απλά, ξεκάθαρα, και ξεχασμένα.

Διακρίνω μία απόσταση .

Αν μπορούσα να το πω έτσι. Κάτι αδιόρατο χτίζεται αναμεσά μας και φταίμε ασυνείδητα και οι δύο. Το θέλουμε όμως? Γιατί η καρδιά λέει όχι, αλλά το μυαλό είναι πάντα καχύποπτο. Είναι το υποσυνείδητο πάντα η πηγή του αρνητικού συναισθήματος? Και αν ναι, είναι πάντα εκείνο που υπερισχύει ή έιμαστε όλοι κατα βάθος αθεράπευτα ρομαντικοί?