Aπόψε σε θυμήθηκα .

Λίγο. Ελάχιστα. Αλλά μου πέρασε για μια στιγμή η απέχθεια που μου είχες προκαλέσει.
Λες και αλλάξαμε και οι δύο, λες και είμαστε δύο καινούργια ανθρώπινα όντα, που ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλο. Μια λήθη και όλα ξαναρχίζουν από την αρχή.

Για την ακρίβεια, δεν ξεκινά τίποτα πλέον, αλλά πάντα υπάρχει μια προοπτική, ένα σημείο απ'όπου μπορεί να ξεκινήσει μια φυσική εξέλιξη, που λογικά, θα οδηγήσει πάλι στα ίδια, αλλά μας αρέσει το ταξίδι τελικά, και όχι ο προορισμός.


Φυσικά και δεν πρόκειται να σε ξαναγνωρίσω. Θα μείνουμε με ό,τι αποκομίσαμε ο ένας από τον άλλο -που ήταν αρκετά ώστε να τα θυμόμαστε- ,απλά, ξεκάθαρα, και ξεχασμένα.