Xωρίς τίτλο. 'Η συμπέρασμα.

Βρέχει. Παλιά δεν φοβόμουν τις βροντές και το ξαφνικό απόκοσμο φως των κεραυνών. Κι όμως, τώρα που σε έχω φοβάμαι. Θέλω να σε έχω να κοιμάσαι δίπλα μου.
Μήπως αφού ξεχάσουμε για λίγο τη μοναξιά έχοντας δίπλα μας κάποιον που θεωρούμε ξεχωριστό καταλήγουμε εν τέλη περισσότερο μόνοι ;

Nature's great masterpiece, an elephant, The only harmless great thing.

Ξύπνησα απότομα - είχα δει εκείνον τον εφιάλτη - και κοίταξα εκείνον τον χάρτινο ελέφαντα στο κομοδίνο μου . Με κοιτούσε επικριτικά, αλλά συνέχισα να τον κοιτάζω. Και αναρωτιέμαι γιατί είναι εκεί. Αλλά που αλλού να είναι ; Σου εμπνέει μια εμπιστοσύνη η δημιουργία κάποιου πράγματος με σκοπό να δωθεί σε εσένα. Μια προσπάθεια ίσως . Ποιός θέλει άλλωστε να πετάξει έναν ελέφαντα ;

Aντιμετωπίζεις τους φόβους σου όταν

εκείνοι βρίσκονται ήδη νικημένοι μπροστά σου?

..κι όμως συνεχίζουν να νικούν.

'Oλα είναι μια συνεχής αναμονή .

Κι όμως, δεν ξέρουμε τι ακριβώς περιμένουμε . Ή το ξέρουμε και δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. 'Η να το πιστέψουμε.
Εσένα περιμένω .
Και άλλα τόσα που δεν ήρθαν ποτέ.
Αν και τώρα εσύ μου αρκείς. Θέλω να πιστεύω.
Μάλλον.

'Oλα είναι όπως πριν .

Με κάποιες μικρές απώλειες. Και με κάποια καινούργια αίσθηση του καλού.





Απόψε έχω ανάγκη να γράψω το οτιδήποτε. Σκέφτομαι πόσα πολλά άλλαξαν και πόσα παραμένουν ίδια. Πάντα υπάρχουν οι ίδιοι κανόνες, αλλά διαφορετική τακτική. Ο προορισμός μπορεί να παραμένει ο ίδιος, αλλά το ταξίδι έχει αλλάξει. Και πάντα θα αλλάζει, είτε υπό τη δική μας διαταγή, ή λόγω παραγόντων που δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

Θα μ'αρεσε να μπορούσα να πω ότι η διαδρομή που κάνω τώρα είναι και εκείνη που θέλω, αλλά φοβάμαι μόνο και μόνο να το σκεφτώ. Πώς μπορείς να ξέρεις αν δεν γνωρίζεις που πας?

Και είσαι και 'συ, που με κάνεις και αναρωτιέμαι περισσότερο αν έχει σημασία, πιάνοντας τον εαυτό μου -έστω και για μια στιγμή- να ζει το παρόν χωρίς να σκέφτεται το πριν και το μετά. Είναι γοητευτικό και τρομακτικό ταυτόχρονα, μιας και ο έλεγχος ξαφνικά μου ξεφεύγει .



Υ.Γ : Δεν σκέφτομαι πλέον το τι σου λέω. Απλά μου βγαίνει .

Mόνο ένα πράγμα μπορούσα να σκεφτώ τότε

...δεν άξιζα την προσπάθεια?



Και μετά πέρασε ο καιρός και δεν άξιζε να προσπαθώ ούτε εγώ  .

Thought must be divided against itself before it can come to any knowledge of itself.

Έχω την περίεργη άισθηση ότι κάποιος με παρακολουθεί. Όχι κυριολεκτικά, αλλά σαν να ακολουθεί την σκέψη μου. Σαν ένα νήμα που (ίσως) πρέπει να κοπεί, αλλά οι ίνες είναι δεμένες με τον πιο ισχυρό δεσμό. Η πρωτοχρονιά δεν μου έκανε καμία εντύπωση.Μου έδωσε μόνο την ανάγκη να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα που δεν θέλω να γίνουν ξεκάθαρα, γιατί θα τα χάσω τελείως.


...Και πάλι βλέπω περίεργα όνειρα.