'Aκουσα εκείνη την αφιέρωση

...στο ραδιόφωνο. Ένας άνθρωπος μεγάλης ηλικίας να τραγουδά για τον έρωτα. Και αναρωτήθηκα για μια στιγμή. Υπάρχει κάποιος εκεί έξω που να μου κρύβεται ;


Κάποτε μου αρκούσε να μιλάω και να κρύβομαι και η ίδια στις λέξεις, που ήταν πάντα όσο το δυνατό αόριστες. Τώρα η ψυχή μου έχει ανάγκη κάτι καθαρό και συγκεκριμένο.

Πόσοι άνθρωποι υπάρχουν εκεί έξω που δεν προσέξαμε ποτέ ; Ή δεν μας έδωσαν το έναυσμα να κοιτάξουμε προς το μέρος τους ;


Είναι που έχω αρχίσει μια νέα ζωή κι ακόμη αναρωτιέμαι για τη προηγούμενη........

Tι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει, τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Ένα κερί για αυτούς που είναι καλά. - Και για αυτούς που δεν είναι.


Ένα για εκείνους που ζουν. - Και ένα για εκείνους που έχουν πεθάνει.


Ένα κερί για εκείνους που αγαπώ. - Και για εκείνους που με αγαπούνε .




Χωρίς καμιά θρησκευτική ανάμειξη. Απλά μια φλόγα που περικλύει όλους εκείνους που έζησα και με έζησαν, που ήρθαν και έφυγαν, που θα έρθουν και θα μείνουν, που ήρθαν και έμειναν - . Για εκείνους που θυμάμαι τα πρόσωπά τους, τη φωνή τους, τα μάτια τους, τα γράμματά τους, τα χέρια τους.


Εκεί, να καίει. Μέχρι να έρθει αυτός ή αυτή που τα μαζεύει άχαρα, χωρίς καν να τα αφήσει να λάμψουν στο έπακρο. Όπως κάνουμε εμείς με τις ευκαιρίες που μας δίνονται, τις στιγμές που ζούμε.


Πάντα βιαζόμαστε να σβήσουμε το φως .

Fool .

Όταν δεν εχεις όρεξη να πεις δύο λέξεις που θα φέρουν μια κάποια ισορροπία .


Και όταν ένα από τα πιο κοντινά σου πρόσωπα στέκεται δίπλα σου, και σου φαίνεται τόσο ξένος ..Περνάει βέβαια αυτό. Όταν αγαπάς κάποια στιγμή ηρεμείς. Βλέπεις τη ρομαντική πλευρά των πραγμάτων. Και ότι χρειάζεσαι τον άλλο. Μια εκνευριστική αναγκαιότητα όταν σε απογοητεύουν. Όχι πως δεν έχεις απογοητεύσει και εσύ. Απλά πιστεύεις πως ο άλλος κάνει χειρότερα.


Το κακό είναι πως δεν ξέρουμε τι ακριβώς πληγώνει τον άλλο. Όπως εκείνος δεν ξέρει τι αγγίζει και τσακίζει εμάς . Ένα διαρκές σκαμπανέβασμα της διάθεσης, ένας παιχνίδι εξουσίας πάνω στον άλλο, κτητικότητας, ικανοποίησης, κέρδους.


Ίσως δεν ξέρουμε να υποχωρούμε την κατάλληλη στιγμή. Είμαστε εγωιστές, αλλά για κάποιο λόγο ειναι αυτό που μας κρατάει να μην γίνουμε ένα τίποτα στις υπηρεσίες και τα θέλω του άλλου.




Πότε καταλαβαίνεις ότι είναι αμοιβάιο το συναίσθημα ;
Σε όλες τις σχέσεις. Ιδιαίτερα όταν έχεις ανάγκη τον άλλο.

Εκείνος όμως σε έχει όσο εσύ ;


Φοβάμαι το μυαλό. Δεν ξέρω τι μπορεί να σκέφτεται κανείς. Μου φαίνεται ότι ό,τι λέω μετατρέπεται σε ζιζάνιο που φυτρώνει ως ιδέα υποσυνείδητα στον άλλο.

Νομίζω ότι αν αμφιβάλλω εγώ και το δείξω, θα αρχίσεις να αμφιβάλλεις και εσύ .