You're not like the others. I've seen a few; I know. When I talk, you look at me.

Ήταν αρκετές οι φορές που όταν μεγάλωσα κάπως ρωτούσα το ένα ζευγάρι των παππούδων μου αν αγαπιούνται . Μου έκανε εντύπωση το πως κάποια ζευγάρια είναι παντρεμένα πολλές δεκαετίες και ακόμη κάνουν πράγματα μαζί. Μπορεί η σπίθα να μην υπάρχει, αλλά για κάποιον λόγο είναι ακόμη μαζί, χωρίς να σκέφτονται το γιατί.

Η απάντηση που έπαιρνα πάντοτε ήταν κάτι σαν "ναι, γιατί όχι?" και αυτό ήταν κάτι που με προβλημάτιζε. Ήταν παγιδευμένοι στην ιδέα του γάμου, ότι παντρεύεσαι, άρα αγαπάς, ή ήταν τόσο καιρό μαζί ώστε το θεωρούσαν αυτονόητο ότι αγαπά ο ένας τον άλλο?

Και όταν μιλάμε για αγάπη μετά από τόσο καιρό, μάλλον μιλάμε για κάτι πιο βαθύ.
Κι αν είναι συνήθεια?.....


Είναι λογικό ο ενθουσιασμός να φεύγει από κάποιο σημείο και μετά, αλλά όταν διαλέγεις θεωρητικά να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου με κάποιον, αυτός ο κάποιος θα πρέπει με κάποιον τρόπο να αποτελεί το στήριγμα και τη σταθερά σου. 
Υπάρχει περίπτωση να βρεθεί αυτός ο άνθρωπος? Υπάρχει περίπτωση να μπορέσουμε να τον κρατήσουμε?

Όταν όλα τα περιπλέκουμε και τίποτα δεν μας ικανοποιεί, τότε είναι σχεδόν σίγουρο ότι ακόμη κι αν εμφανιστεί ένα τέτοιο άτομο, θα το διώξουμε, έστω και καταλάθος.
Ψάχνουμε, ψάχνουμε, και στο τέλος δεν στεκόμαστε πουθενά.


Ίσως τα γηραιότερα ζευγάρια δεν το ανέλυσαν ποτέ τόσο. Ίσως κάποτε το "σε θέλω, με θέλεις" αρκούσε.