Λεωφορεία και λοιπά.

Μπαίνω στο λεωφορείο χθες το βράδυ. Αν και περίεργο, δεν γέμισε. Τρέχω να κάτσω σε εκείνες τις κάπως υπερυψωμένες θέσεις (στη μεριά του παραθύρου) με έναν φίλο μου, όταν ένας τύπος πάνω κάτω στην ηλικία μου προφανώς έκανε την ίδια σκέψη και κάθισε εκεί. Γυρνάω απογοητευμένη, και ξαφνικά με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον κλέφτη θέσεων να κάνει κάτι τρελά. Κοιτάω, και πράγματι με είχε πάρει χαμπάρι και μου έκανε νόημα να πάμε να κάτσουμε. Δεν το πίστευα. Σηκώθηκε και κάθισε αλλού, αφήνοντας τη πολυπόθητη θέση κενή.
Κάνω και εγώ σαν τη τρελή, κουνάω χέρια πόδια σε στυλ "όχι καλεε, δεν χρειάζεται", εκείνος όμως μου έχει γυρίσει ήδη τη πλάτη με νόημα.

Πάω εκεί, λέω ευχαριστώ πολύ στη πλάτη, και κάθομαι , χωρίς να μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου πόσο ευγενικό ήταν όλο αυτό, και γιατί μου έκανε τόση εντύπωση. Και όταν εν τέλη κατεβήκαμε και στην ίδια στάση, είπα ξανά "ευχαριστώ" σαν τη χαζή, με εκείνον να κοιτάει περίεργα και να μουρμουρίζει κάτι του τύπου "δεν κάνει τίποτα", και εμένα να μου έχει φτιάξει κάπως τη διάθεση το γεγονός ότι που και που υπάρχει καλοσύνη στον κόσμο.