A mere pause from thinking

Είμαι έξω με σχεδόν άγνωστη, αλλά καλή παρέα. Είναι μάλλον πρωί. Το κρασί έχει δώσει τη γλυκιά του ζαλάδα και αρκετή δόση αυτοπεποίθεσης για να πάρω εκείνο το τηλέφωνο που φοβόμουν ότι παραήταν πολλά υποσχόμενο. Και όταν οι φόβοι μου αποδεικνύονται λανθασμένοι, ο φίλος της φίλης μου γυρνάει και μου λέει ό,τι πιο απλό αλλά τόσο αληθινά βάναυσο :

-"Ξέρεις, το πρόβλημα με τον 'έτσι' σου, είναι ότι δεν σε διεκδικεί."

Νομίζω πως για λίγο απλά χάνομαι. Δεν ήταν υπερβολή. Δεν ήταν φιλοσοφία. Ήταν αλήθεια. 
Με ένα από τα δυσκολότερα χαμόγελα που έχω δώσει πιάνω το ποτήρι και γεύομαι το κρασι, το οινοπνευμα, την ουσία που έχω εναποθέσει την ελπίδα ότι φέρνει τη λήθη. Κι όμως δεν φτάνει. Η επιρροή του κρατάει λίγο, η σκέψη πολύ, το βράδυ λιγότερο από όσο θα ήθελα. Ξημερώνει. Το φως πάνω από τα σύννεφα είναι ενοχλητικό.

Valley of the kings.

Κοιτάω τα σύννεφα που αντικατοπτρίζονται στην οθόνη του λάπτοπ μου, και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο. Μόνο μέρη με ήλιο να περνάνε από τα μάτια της φαντασίας και μνήμης μου. Δεν θυμάμαι να τα έχω επισκεφτεί, αλλά ούτε να τα έχω δημιουργήσει. Φαίνονται όλα τόσο γαλήνια ενώ στη πραγματικότητα δεν είναι.
Όχι πως ξέρω τι είναι πραγματικό πια και τι όχι. Μου φαίνεται πως τον χειμώνα οι μέρες διαρκούν περίεργα περισσότερο.

The art of living is the art of knowing how to believe lies. The fearful thing about it is that, not knowing what truth may be, we can still recognize lies.

Το ψέμα χρησιμοποιείται από ανασφάλεια. Από μίσος. Από αγάπη. Από τυπικότητα. Από άμυνα. Για επίθεση.


Η τραγωδία των ψεμάτων είναι ότι στοιχειώνονται από λέξεις, μα επιβέβαιώνονται από πράξεις.
Και το αποκόρυφωμα είναι ότι όσο θες στην αρχή να τα ανακαλύψεις, τόσο θες έπειτα να τα ξεχάσεις.

Kαι ένας από τους δυσκολότερους ρόλους στις σκηνές της ζωής είναι να προσποιηθείς πως δεν ξέρεις.

Καρότα και μουστάκια.

Αυτή είναι η Μέλι. Πήρε το όνομά της από το χρώμα της, που είναι μελί. Είναι ινδικό χοιρίδιο αλλά τη φροντίζουν σαν να είναι μωρό. Στη φωτογραφία χαλαρώνει σε μια αγκαλιά.


Κανονικά θα το θεωρούσα γρουσουζιά να βάλω μια φωτογραφία της σε κοινή θέα. Για να μην μου τη ματιάσετε. 
Αλλά η Μέλι πέθανε χθες το βράδυ. Και επειδή ξέρω πως τώρα τουλάχιστον είναι ασφαλής, σας τη δείχνω.

Every explanation is after all an hypothesis.

Νιώθω ότι ήρθε καιρός να ξαναγράψω. Όχι πως απήχα πολύ. Απλά δεν ήξερα αν είχε νόημα. Έχω ξεχάσει πως είναι το να μπορείς να βγάζεις έστω ενα μικρό βάρος από πάνω σου έτσι. Δεν είναι πως δεν συμβάινουν γεγονότα που με επηρεάζουν. Αντιθέτως. Αλλά είναι τόση η ένταση που εν τέλει οδηγεί σε μια περιέργη ηρεμία. Δεν θέλω να περιγράψω κάτι συγκεκριμένο. Μόνο την αναμονή μου πριν ξυπνήσω. Γιατί κοιμάμαι. Και όχι έναν ύπνο δικαίου. Απλά έναν λήθαργο. Ονειρεύομαι. Και μέσα στο όνειρό μου βλέπω εφιάλτες. Και όσο να συνειδητοποιώ ότι μπορώ να ξυπνήσω, θέλω να δω τη συνέχεια. Εγώ και μόνο εγώ είμαι η αιτία των ονείρων μου. 

Και αν κάποιοι από τους εφιάλτες μου είναι πραγματικές μου φοβίες, και οι φοβίες τελικά δεν μόνο εφιάλτες αλλά πραγματικότητα, τότε εγώ ή θα τρελαθώ ή θα αρχίσω να χάνομαι σιγά σιγά στο μεταίχμιο ύπνου και αλήθειας.