Every explanation is after all an hypothesis.

Νιώθω ότι ήρθε καιρός να ξαναγράψω. Όχι πως απήχα πολύ. Απλά δεν ήξερα αν είχε νόημα. Έχω ξεχάσει πως είναι το να μπορείς να βγάζεις έστω ενα μικρό βάρος από πάνω σου έτσι. Δεν είναι πως δεν συμβάινουν γεγονότα που με επηρεάζουν. Αντιθέτως. Αλλά είναι τόση η ένταση που εν τέλει οδηγεί σε μια περιέργη ηρεμία. Δεν θέλω να περιγράψω κάτι συγκεκριμένο. Μόνο την αναμονή μου πριν ξυπνήσω. Γιατί κοιμάμαι. Και όχι έναν ύπνο δικαίου. Απλά έναν λήθαργο. Ονειρεύομαι. Και μέσα στο όνειρό μου βλέπω εφιάλτες. Και όσο να συνειδητοποιώ ότι μπορώ να ξυπνήσω, θέλω να δω τη συνέχεια. Εγώ και μόνο εγώ είμαι η αιτία των ονείρων μου. 

Και αν κάποιοι από τους εφιάλτες μου είναι πραγματικές μου φοβίες, και οι φοβίες τελικά δεν μόνο εφιάλτες αλλά πραγματικότητα, τότε εγώ ή θα τρελαθώ ή θα αρχίσω να χάνομαι σιγά σιγά στο μεταίχμιο ύπνου και αλήθειας.