I have been a stranger in a strange land.

Θέλω να νιώσω ότι έχω περπατήσει όλον τον κόσμο μαζί σου.

Να ξεθωριάσουν τα χρώματα στα πρόσωπά μας.

Ο κόσμος να μοιάζει μεγάλος και ο χρόνος μαζί σου πάντα μικρός. 

Θέλω να προχωράμε με το ίδιο βήμα.

Να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα.

Το "σ'αγαπώ" να φαίνεται στους μικρούς καθρέφτες από φως στα μάτια μας.




Να γυρίσουμε στο ίδιο σπίτι και να ξεκουραστούμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.

Υ.Γ : η παραπάνω ανάρτηση δημοσιεύθηκε για να τονιστεί το πως από το "εσύ" ( Un viaggiatore prudente non disprezza mai il suo paese. ) βρέθηκα στο "εμείς" ..

For thoughts are so great—aren't they, sir? They seem to lie upon us like a deep flood.

Είχα πιεί πολύ. Κι αν όχι πολύ, ήπια γρήγορα. Ο σκοπός μου είχε επιτευχθεί. Το πρωί ξύπνησα με άδειες, γκρι αναμνήσεις. Ένιωθα γαλήνια. Το μυαλό μου ήταν κενό. Ήταν ξεκούραστο. Ήταν μια ευχάριστη αίσθηση, γιατί την αναζητούσα. Είχα επιλέξει να μην θυμάμαι. 

Είναι επικίνδυνο να μπαίνεις σε διαδικασίες που πετυχαίνουν ένα μάλλον αφύσικο αποτέλεσμα.
Κι όμως, καμιά φορά το ζήτημα είναι ξεχνάμε και όχι να ξεχνιόμαστε.
Είναι λεπτή η γραμμή που χωρίζει την αυτοκαταστροφή από την απλή ανοησία. 

Ήθελα απλά να προλάβω το μυαλό μου από το να με βασανίζει όλο το βράδυ. Ήθελα το κενό. Χρειαζόμουν το κενό. Είμαι το κενό.
Ή είμαι απλά δειλή. Κουρασμένη. Παράλογη.

Πώς όμως σταματάς τις σκέψεις?
Όσο έχεις συνηθίσει σε αυτές δεν ξεφεύγεις εύκολα, και εν τέλει, ούτε το θες.
Σκέφτομαι, άρα αμφιβάλλω. Αμφιβάλλω, άρα αναζητώ.

Η καρδιά μου - πολύ υπερήφανη για να ρωτήσει τον εαυτό της : θ 'αγαπηθείς ;

Είναι περίεργο πόση μη αυτονόητο είναι να βρεις κάποιον που μπορείς να κοιμηθείς στην αγκαλιά του.
Και πως απλά αφήνεσαι.

Ή το πόση ένταση δημιουργεί η ανάγκη να δεις πως νιώθει ο άλλος.

Ή το πόσο δύσκολο είναι τελικά να πεις "σ 'αγαπάω", ενώ στο μυαλό σου το έχεις πει χίλιες φορές.

Games people play.

Είναι δύσκολο να παραδεχτείς ότι κάποιος σε κάνει να νιώθεις όμορφα. Όχι όμορφα από ευτυχία, αλλά από ηρεμία. Καμιά φορά το νιώθω και εγώ. Είναι πρωτόγνωρο.

Άλλες φορές στροβιλίζομαι ανάμεσα σε συναισθήματα που πνίγω και απλά κοιτάω εκείνο το πρόσωπο με τα σκληρά χαρακτηριστικά. Ακούω εκείνη τη φωνή που αισθάνομαι να τσακίζει κάτι μέσα μου. Κι όμως καταφέρνω και μαζεύω τα κομμάτια πριν πέσουν, γιατί ελπίζω σε εκείνη την αλλαγή που όχι μόνο θα σταματήσει τα λόγια, αλλά θα κάνει την έκφραση του προσώπου εκείνου του ατόμου μία από τις λιγοστές που έχω δει να βγάζουν αυτού του είδους τη ζεστασιά.

Η έλξη είναι ένα περίεργο συναίσθημα. Δεν έχει ποτέ την ίδια πηγή, και ποτέ τον ίδιο λόγο. Άλλες φορές σε αναστατώνει, άλλες σε μαγεύει. Σε κάνει ευτυχή, σε στενοχωρεί. Σε κάνει να τολμάς, αλλά και να φοβάσαι. 
Μα όποιος και να είναι ο λόγος που δημιουργείται, απλά έχει τον σκοπό της.