For thoughts are so great—aren't they, sir? They seem to lie upon us like a deep flood.

Είχα πιεί πολύ. Κι αν όχι πολύ, ήπια γρήγορα. Ο σκοπός μου είχε επιτευχθεί. Το πρωί ξύπνησα με άδειες, γκρι αναμνήσεις. Ένιωθα γαλήνια. Το μυαλό μου ήταν κενό. Ήταν ξεκούραστο. Ήταν μια ευχάριστη αίσθηση, γιατί την αναζητούσα. Είχα επιλέξει να μην θυμάμαι. 

Είναι επικίνδυνο να μπαίνεις σε διαδικασίες που πετυχαίνουν ένα μάλλον αφύσικο αποτέλεσμα.
Κι όμως, καμιά φορά το ζήτημα είναι ξεχνάμε και όχι να ξεχνιόμαστε.
Είναι λεπτή η γραμμή που χωρίζει την αυτοκαταστροφή από την απλή ανοησία. 

Ήθελα απλά να προλάβω το μυαλό μου από το να με βασανίζει όλο το βράδυ. Ήθελα το κενό. Χρειαζόμουν το κενό. Είμαι το κενό.
Ή είμαι απλά δειλή. Κουρασμένη. Παράλογη.

Πώς όμως σταματάς τις σκέψεις?
Όσο έχεις συνηθίσει σε αυτές δεν ξεφεύγεις εύκολα, και εν τέλει, ούτε το θες.
Σκέφτομαι, άρα αμφιβάλλω. Αμφιβάλλω, άρα αναζητώ.