Τῆς ἀγάπης

"Νά ῾ξερες πῶς λαχτάριζα τὸν ἐρχομό σου, Ἀγάπη
ποὺ ἴσαμε τὰ σήμερα δὲ σ᾿ ἔχω νιώσει ἀκόμα,
μὰ ποὺ ἔνστικτα τὸ εἶναι μου σ᾿ ἀναζητοῦσεν, ὅπως
τὴ γόνιμη ἄξαφνη βροχὴ τὸ στεγνωμένο χῶμα!

Πόσες φορὲς ἀλίμονο! δὲ γιόρτασα, θαρρώντας
πὼς ἐπιτέλους ἔφτασες, Ἐσὺ πού ῾χες ἀργήσει:
Σὰ μυγδαλιά, ποὺ ἡλιόλουστες ἡμέρες τοῦ χειμῶνα
τὴ ξεγελᾶνε, βιάζονταν κι ἐμὲ ἡ ψυχὴ ν᾿ ἀνθίσει.

Μὰ δὲν ἐρχόσουνα ποτὲς καὶ μέρα μὲ τὴ μέρα,
τ᾿ ἄνθια σωριάζονταν στὴ γῆς ἀπὸ τὸν κρύο ἀγέρα
κι εἶναι ἡ ψυχή μου πιὸ γυμνὴ παρὰ προτοῦ ν᾿ ἀνθίσει

καὶ σήμερα, ποὺ ἡ Νιότη μου γέρνει ἀργὰ στὴ δύση,
τοῦ ἐρχομοῦ σου σβήνεται κι ἡ τελευταία ἐλπίδα:
-Φοβᾶμαι πὼς ἐπέρασες, Ἀγάπη καὶ δὲν σ᾿ εἶδα!..."
                                                                                          

                                                                                     Κώστας Ουράνης.

Valentine's day review-

Μην αρχίζετε όλοι τα τύπου "εεε, η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι καθαρά εμπορική", "εγώ γιορτάζω όλο το χρόνο, δεν χρειάζομαι μια μέρα να μου το θυμίζει" και άλλα τέτοια που θεωρητικά σας κάνουν πιο έξυπνους, πιο ψαγμένους, πιο εκτός συστήματος.


Ναι, οι γιορτές έχουν εμπορευματοποιηθεί ειλικρινά και τίμια. 
Είναι γιορτές όμως. Είναι ξεχωριστές υποτίθεται. Και ναι, ο έρωτας γιορτάζεται όλο τον χρόνο. Και η αγάπη. Και οτιδήποτε για το οποίο υπάρχει γιορτή. Αλλά έχουμε την ανάγκη να μας το θυμίζουν. Να το σκεφτόμαστε και λίγο αλλιώς. Λίγο πιο έντονα, λίγο πιο ρομαντικά. Έτσι κι αλλιώς έχουμε την ανάγκη να βγαίνουμε από την καθημερινότητά μας. Να αλλάζουμε για μια μέρα. Και όποιος λέει ότι γιορτάζει όλο το χρόνο, ε, ας πάρει και μερικές μέρες ρεπό, γιατί και αυτό κουραστικό είναι.

Η συμβολικότητα των πραγμάτων έχει εξίσου την ίδια αξία με την αληθινή πλευρά τους.

και όχι, δεν ήταν δώρο από εκείνον.

..άλλωστε το πρωί θα 'ναι πιο μουντά πάλι.

Never apologize for showing feeling, my friend. Remember that when you do so, you apologize for truth.

moi και μια φίλη. καλοκαίρι προφανώς.

Είναι περίεργο πως αλλάζουν τα δεδομένα από τη μια στιγμή στην άλλη.
Όταν πριν από μέρες μιλώντας με τους δικούς μου στο τηλέφωνο, έμαθα πως ένας φίλος του πατριού μου πεθαίνει. Μου ήρθε να κλάψω, αλλά έφτασα μόνο ένα βήμα πριν, φοβούμενη ότι η αντιδρασή μου θα ήταν υπερβολική.

Όταν το σκεφτόμουν αργότερα, θύμωσα με εμένα και τα πρέπει του κόσμου. Έχουμε μάθει να είμαστε σκληροί απέναντι στις καταστάσεις ή όντως σαν άνθρωποι είμαστε λιγότερο ευαίσθητοι από όσο νομίζουμε?

Αυτές τις μέρες βλέπω τους γύρω μου διαφορετικά. Ο κόσμος δεν μπορεί να είναι απαραίτητα κακός.

Απλά αναρωτιέμαι, πόσοι την εννοούν την καλοσύνη? Στο τέλος ποιοι μένουν στη ζωή σου?
Και δεν μιλώ για τις ανακατατάξεις που δεν ελέγχουμε. Λέω για εκείνους που θέλουν και μένουν. Για εκείνους που συγκινούνται με το καλό, και όχι μόνο με την άσχημη πλευρά των πραγμάτων.

Είναι ουτοπικό να πιστεύεις στην ανθρωπιά?
Ίσως είναι καιρός να δείχνουμε και τα θετικά μας συναισθήματα, όχι μόνο εκείνα που κάνουν εντύπωση...