Never apologize for showing feeling, my friend. Remember that when you do so, you apologize for truth.

moi και μια φίλη. καλοκαίρι προφανώς.

Είναι περίεργο πως αλλάζουν τα δεδομένα από τη μια στιγμή στην άλλη.
Όταν πριν από μέρες μιλώντας με τους δικούς μου στο τηλέφωνο, έμαθα πως ένας φίλος του πατριού μου πεθαίνει. Μου ήρθε να κλάψω, αλλά έφτασα μόνο ένα βήμα πριν, φοβούμενη ότι η αντιδρασή μου θα ήταν υπερβολική.

Όταν το σκεφτόμουν αργότερα, θύμωσα με εμένα και τα πρέπει του κόσμου. Έχουμε μάθει να είμαστε σκληροί απέναντι στις καταστάσεις ή όντως σαν άνθρωποι είμαστε λιγότερο ευαίσθητοι από όσο νομίζουμε?

Αυτές τις μέρες βλέπω τους γύρω μου διαφορετικά. Ο κόσμος δεν μπορεί να είναι απαραίτητα κακός.

Απλά αναρωτιέμαι, πόσοι την εννοούν την καλοσύνη? Στο τέλος ποιοι μένουν στη ζωή σου?
Και δεν μιλώ για τις ανακατατάξεις που δεν ελέγχουμε. Λέω για εκείνους που θέλουν και μένουν. Για εκείνους που συγκινούνται με το καλό, και όχι μόνο με την άσχημη πλευρά των πραγμάτων.

Είναι ουτοπικό να πιστεύεις στην ανθρωπιά?
Ίσως είναι καιρός να δείχνουμε και τα θετικά μας συναισθήματα, όχι μόνο εκείνα που κάνουν εντύπωση...