Μέσα μου χορεύω. Μέχρι που βλέπω ότι κανείς δεν δίνει σημασία. Κάτι σβήνει σιγά σιγά και εγώ στροβιλίζομαι όλο και πιο ζαλισμένα. Οι επαναλαμβανόμενες σκηνές θολώνουν και χάνομαι στα σύννεφα, μέχρι να κλείσω τα μάτια και να βυθιστώ στο μαύρο, μόνη και ήρεμη. Καμία ελπίδα, καμία απαίτηση, κανένα παράπονο. Μόνο μουσική και κενό. Και στο τέλος, αστέρια.
26.4.14
14.4.14
..Και μια τρίτη σκέψη
Ομοφυλοφιλικά ή όχι, ο έρωτας δεν κοιτά το φύλο. Μας ελκύει ο άνθρωπος. Το πως κοιτά, το πως αγγίζει, το πως μιλά, το τι λέει, το τι σκέφτεται, το πως φιλά, το πως αισθανόμαστε μαζί του.
13.4.14
2 σκέψεις.
( Δεν ξέρω γιατί σε σκέφτομαι τόσο συχνά τελευταία. Ίσως φταίει που το μυαλό μου γυρνά συνεχώς πίσω αυτό τον καιρό. Δεν είναι πως θα έπρεπε κάτι να είχε γίνει διαφορετικά. Απλά αναρωτιέμαι πως είσαι. Δεν νομίζω πως εύκολα θα ξαναγυρίσεις στη κοινή μας πόλη. Και αν το κάνεις, δεν πρόκειται να το καταλάβω. Κι όμως, πως να είσαι άραγε? Πως να αισθάνεσαι? )
Ξεστομίζω πράγματα που δεν περίμενα να πω ποτέ. Παραδέχομαι για πρώτη φορά ότι κάποιος με αγγίζει σε όλα τα επίπεδα. Ωστόσο, όσο το παραδέχομαι, τόσο φαίνεται να απομακρυνόμαστε. Άντε βγαλε άκρη.
Ξεστομίζω πράγματα που δεν περίμενα να πω ποτέ. Παραδέχομαι για πρώτη φορά ότι κάποιος με αγγίζει σε όλα τα επίπεδα. Ωστόσο, όσο το παραδέχομαι, τόσο φαίνεται να απομακρυνόμαστε. Άντε βγαλε άκρη.
8.4.14
7.4.14
Gnossiene -
Η εφηβική μου υποψία ότι απομακρύνω τους ανθρώπους γύρω μου δεν έφυγε ποτέ. Μπορεί να είναι σαν τις φοβίες μου, πάντα βρίσκει αφορμή να ξαναβγεί στην επιφάνεια.
Απότομα, εριστικά, απόλυτα, έντονα.
Ένα το ερώτημα.
Με εγκαταλείπουν, ή τους εγκαταλείπω εγώ?
Αν ισχύει το πρώτο, ίσως δεν κάνω αρκετή εντύπωση. Ή κάνω κακή εντύπωση. Ίσως το αμοιβαίο υπάρχει μόνο στο μυαλό μου.
Αν ισχύει το δεύτερο ίσως απλά τρέχω να τους προλάβω.
Ίσως απλά είμαι φτιαγμένη λάθος. Ίσως το τεφτέρι της μοίρας μου έχει μια μεγάλη μουτζούρα πάνω του. Ίσως όλα είναι ένας κύκλος και κάτι πληρώνω. Ίσως διαγράφω μόνη τη πορεία μου και κάνω το ένα μοιραίο λάθος μετά το άλλο.
Σκέφτομαι. Τι έκανα λάθος. Τι κάνω λάθος.
Και όσο σκέφτομαι, τόσο με πείθω ότι δεν νιώθω καλά.
Απότομα, εριστικά, απόλυτα, έντονα.
Ένα το ερώτημα.
Με εγκαταλείπουν, ή τους εγκαταλείπω εγώ?
Αν ισχύει το πρώτο, ίσως δεν κάνω αρκετή εντύπωση. Ή κάνω κακή εντύπωση. Ίσως το αμοιβαίο υπάρχει μόνο στο μυαλό μου.
Αν ισχύει το δεύτερο ίσως απλά τρέχω να τους προλάβω.
Ίσως απλά είμαι φτιαγμένη λάθος. Ίσως το τεφτέρι της μοίρας μου έχει μια μεγάλη μουτζούρα πάνω του. Ίσως όλα είναι ένας κύκλος και κάτι πληρώνω. Ίσως διαγράφω μόνη τη πορεία μου και κάνω το ένα μοιραίο λάθος μετά το άλλο.
Σκέφτομαι. Τι έκανα λάθος. Τι κάνω λάθος.
Και όσο σκέφτομαι, τόσο με πείθω ότι δεν νιώθω καλά.
5.4.14
3.4.14
I do not understand! I understand nothing! I cannot understand nor do I want to understand! I want to believe! To Believe!
Ανάμεσα σε φοβίες και απαιτήσεις, το μυαλό μου παίζει επικίνδυνα παιχνίδια. Παιχνίδια που δεν μπορώ να σταματήσω. Παιχνίδια που εν τέλει μπορεί να έχουν κάποια βάση, κι είναι ίσως η αφορμή να φοβάμαι περισσότερο.
Είναι ώρες που καταριέμαι το γεγονός ότι το μυαλό μου γεννά τόσες σκέψεις. Δεν σταματούν. Ίσως μόνο μέσα σε κάποιες αγκαλιές, σε κάποια βλέμματα, σε κάποια τραγούδια που μερικές στιγμές σχεδόν σε ταξιδεύουν κάπου νοσταλγικά και ωραία.
Υπάρχουν όμως εξ ορισμού εκείνα τα βλέμματα. Εκείνα τα αγγίγματα. Η μουσική. Τα μέρη που σε ηρεμούν. Οι αγκαλιές. Τα λόγια. Η αίσθηση ότι σ'αγαπούν. Ότι είσαι ποθητός. Εκείνη η στιγμή που έκλαιγες χωρίς συγκεριμένο λόγο και μπορούσες μόνο να εξηγήσεις ότι είναι από ευτυχία.
Ίσως αν το μυαλό μου ήταν αλλιώς να μην εκτιμούσα τόσο αυτές τις μικρές στιγμές.
Δεν μου αρκούσαν ποτέ, αλλά μόνο το ότι γράφω για αυτές, με συγκινεί με έναν περίεργο, σχεδόν ντροπιαστικό τρόπο.
Είναι δικές μου όμως.
Γιατί τον τελευταίο καιρό όντως εχω συναντήσει βλέμματα γεμάτα αγάπη. Όντως έχω νιώσει ποθητή. Όντως έχω βρεθεί σε μέρη που με έχουν ηρεμήσει. Όντως έκλαψα με αφορμή κάτι όμορφο.
Συνειδητοποίησα ή ξαναθυμήθηκα πως είναι να είναι κάποιος σημαντικός για ΄σένα.
Σκέφτηκα μήπως έχω ερωτευτεί. Σχεδόν αποφάσισα ότι είναι καιρός να είμαι λίγο καλύτερη.
Και πάνω που τόσα καινούργια πράγματα με κατακλύζουν οι σκέψεις με ξαναγυρνάνε πίσω. Σε εκείνο το μουντό δωμάτιο που με ζαλίζει και με φοβίζει σε ένα σημείο πριν πανικοβληθώ. Δεν ξέρω πως μπορώ να βγω απο εκεί. Δεν αρκεί να το εκλογικεύω. Από τους άλλους η βοήθεια έρχεται μόνο όταν δεν το καταλαβαίνουν.
Και είναι άδικο γιατί στα αλήθεια είχα κατα νου να προσπαθήσω. Γιατί με συγκινεί ακόμη και το γεγονός ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να το προσπαθήσω. Γιατί η ίδια η σκέψη που μου ομορφαίνει τον κόσμο, τον καταστρέφει. Και δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω ποιο μονοπάτι να ακολουθήσω. Φοβάμαι ότι ο προορισμός είναι ο ίδιος. Φοβάμαι ότι τελικά ακόμη και ο δρόμος είναι μόνο ένας.
Και τη στιγμή που φοβάμαι τόσο, εκείνες οι μικρές λεπτομέρειες με κάνουν να ξεχνιέμαι για πολύ λίγο, μέχρι να ξαναφοβηθώ και να μην μπορώ να τις εκτιμήσω αρκετά.
Δεν θέλω να τονίσω άλλο το πόσο φοβάμαι. Είναι κάτι που συμβαίνει έτσι κ αλλιώς.
Θέλω απλά να ξαναπω πόση εντύπωση μου κάνει το ότι μπόρεσα μετά από καιρό να δώσω τόση αξία σε μερικούς ανθρώπους. Το ότι πιστεύω σε αυτό το συναίσθημα. Το πόσο όμορφο είναι να το αισθάνεσαι.
Ίσως αυτή είναι η κινητήρια δύναμη της αγάπης εν τέλει.
*
Είναι ώρες που καταριέμαι το γεγονός ότι το μυαλό μου γεννά τόσες σκέψεις. Δεν σταματούν. Ίσως μόνο μέσα σε κάποιες αγκαλιές, σε κάποια βλέμματα, σε κάποια τραγούδια που μερικές στιγμές σχεδόν σε ταξιδεύουν κάπου νοσταλγικά και ωραία.
Υπάρχουν όμως εξ ορισμού εκείνα τα βλέμματα. Εκείνα τα αγγίγματα. Η μουσική. Τα μέρη που σε ηρεμούν. Οι αγκαλιές. Τα λόγια. Η αίσθηση ότι σ'αγαπούν. Ότι είσαι ποθητός. Εκείνη η στιγμή που έκλαιγες χωρίς συγκεριμένο λόγο και μπορούσες μόνο να εξηγήσεις ότι είναι από ευτυχία.
Ίσως αν το μυαλό μου ήταν αλλιώς να μην εκτιμούσα τόσο αυτές τις μικρές στιγμές.
Δεν μου αρκούσαν ποτέ, αλλά μόνο το ότι γράφω για αυτές, με συγκινεί με έναν περίεργο, σχεδόν ντροπιαστικό τρόπο.
Είναι δικές μου όμως.
Γιατί τον τελευταίο καιρό όντως εχω συναντήσει βλέμματα γεμάτα αγάπη. Όντως έχω νιώσει ποθητή. Όντως έχω βρεθεί σε μέρη που με έχουν ηρεμήσει. Όντως έκλαψα με αφορμή κάτι όμορφο.
Συνειδητοποίησα ή ξαναθυμήθηκα πως είναι να είναι κάποιος σημαντικός για ΄σένα.
Σκέφτηκα μήπως έχω ερωτευτεί. Σχεδόν αποφάσισα ότι είναι καιρός να είμαι λίγο καλύτερη.
Και πάνω που τόσα καινούργια πράγματα με κατακλύζουν οι σκέψεις με ξαναγυρνάνε πίσω. Σε εκείνο το μουντό δωμάτιο που με ζαλίζει και με φοβίζει σε ένα σημείο πριν πανικοβληθώ. Δεν ξέρω πως μπορώ να βγω απο εκεί. Δεν αρκεί να το εκλογικεύω. Από τους άλλους η βοήθεια έρχεται μόνο όταν δεν το καταλαβαίνουν.
Και είναι άδικο γιατί στα αλήθεια είχα κατα νου να προσπαθήσω. Γιατί με συγκινεί ακόμη και το γεγονός ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να το προσπαθήσω. Γιατί η ίδια η σκέψη που μου ομορφαίνει τον κόσμο, τον καταστρέφει. Και δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω ποιο μονοπάτι να ακολουθήσω. Φοβάμαι ότι ο προορισμός είναι ο ίδιος. Φοβάμαι ότι τελικά ακόμη και ο δρόμος είναι μόνο ένας.
Και τη στιγμή που φοβάμαι τόσο, εκείνες οι μικρές λεπτομέρειες με κάνουν να ξεχνιέμαι για πολύ λίγο, μέχρι να ξαναφοβηθώ και να μην μπορώ να τις εκτιμήσω αρκετά.
Δεν θέλω να τονίσω άλλο το πόσο φοβάμαι. Είναι κάτι που συμβαίνει έτσι κ αλλιώς.
Θέλω απλά να ξαναπω πόση εντύπωση μου κάνει το ότι μπόρεσα μετά από καιρό να δώσω τόση αξία σε μερικούς ανθρώπους. Το ότι πιστεύω σε αυτό το συναίσθημα. Το πόσο όμορφο είναι να το αισθάνεσαι.
Ίσως αυτή είναι η κινητήρια δύναμη της αγάπης εν τέλει.
*
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)