Η εφηβική μου υποψία ότι απομακρύνω τους ανθρώπους γύρω μου δεν έφυγε ποτέ. Μπορεί να είναι σαν τις φοβίες μου, πάντα βρίσκει αφορμή να ξαναβγεί στην επιφάνεια.
Απότομα, εριστικά, απόλυτα, έντονα.
Ένα το ερώτημα.
Με εγκαταλείπουν, ή τους εγκαταλείπω εγώ?
Αν ισχύει το πρώτο, ίσως δεν κάνω αρκετή εντύπωση. Ή κάνω κακή εντύπωση. Ίσως το αμοιβαίο υπάρχει μόνο στο μυαλό μου.
Αν ισχύει το δεύτερο ίσως απλά τρέχω να τους προλάβω.
Ίσως απλά είμαι φτιαγμένη λάθος. Ίσως το τεφτέρι της μοίρας μου έχει μια μεγάλη μουτζούρα πάνω του. Ίσως όλα είναι ένας κύκλος και κάτι πληρώνω. Ίσως διαγράφω μόνη τη πορεία μου και κάνω το ένα μοιραίο λάθος μετά το άλλο.
Σκέφτομαι. Τι έκανα λάθος. Τι κάνω λάθος.
Και όσο σκέφτομαι, τόσο με πείθω ότι δεν νιώθω καλά.
Απότομα, εριστικά, απόλυτα, έντονα.
Ένα το ερώτημα.
Με εγκαταλείπουν, ή τους εγκαταλείπω εγώ?
Αν ισχύει το πρώτο, ίσως δεν κάνω αρκετή εντύπωση. Ή κάνω κακή εντύπωση. Ίσως το αμοιβαίο υπάρχει μόνο στο μυαλό μου.
Αν ισχύει το δεύτερο ίσως απλά τρέχω να τους προλάβω.
Ίσως απλά είμαι φτιαγμένη λάθος. Ίσως το τεφτέρι της μοίρας μου έχει μια μεγάλη μουτζούρα πάνω του. Ίσως όλα είναι ένας κύκλος και κάτι πληρώνω. Ίσως διαγράφω μόνη τη πορεία μου και κάνω το ένα μοιραίο λάθος μετά το άλλο.
Σκέφτομαι. Τι έκανα λάθος. Τι κάνω λάθος.
Και όσο σκέφτομαι, τόσο με πείθω ότι δεν νιώθω καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου