Eγκλήματα

Τη σκότωσα.

Όχι στ'αλήθεια.Στο μυαλό μου.
Εκείνη τη μέρα δεν άντεξα.

Πήρα ό,τι βρήκα μπροστά μου και τη χτύπησα.Με μανία,με μίσος,οργή.

Οργή.Οργή για όλα όσα έλεγε,για όλες τις προσβολές,για όλες τις ειρωνείες,για όλα.

Χτυπούσα,το μυαλό μου οργίαζε,με λύσσα πρόσθετα κι άλλες πληγές στο ευθραυστο σουλούπι της.

Ένιωθα σαν τρελή,ήμουν τρελή.Μ'άρεσε,ποιές θα ήταν οι συνέπειες αν το έκανα και στη πραγματικότητα?

Μια ζωή σε κάποιο ίδρυμα.Μια ανόητη διάγνωση,κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα.
Κι όμως,θα λυτρωνόμουν.

Ίσως έφευγα κάποια στιγμή κιόλας.Ίσως ξεκινούσα(ή μάλλον συνέχιζα) μια ζωή που είχα αφήσει πίσω.Με ένα παράσημο όμως.Εγώ,η δολοφόνος.

Η εκδικητική,η τρελή,η ψυχικά διαταραγμένη.

Δεν θα υπήρχε όμως αυτή.Να μου λέει τι κάνω λάθος,τι δεν κάνω,τι πιστεύω,τι νιώθω.
Θα την είχα βγάλει από τη μέση.

Πίσω από τη πλάτη μου θα λέγονταν διάφορα,περί της σημασίας της οικογένειας,της ανατροφής,της τρέλας μου.

Θα με φοβόντουσαν.Ναι,θα με φοβόντουσαν και θα με λυπούνταν ταυτοχρόνως.

Αλλά εκείνη δεν θα ήταν πια εκεί.Να σχολιάσει,να βγάλει το εύκολο συμπέρασμά της.

Γιατί τη σκότωσα.Δεν έχει σημασία πως.
Δεν κατάλαβα ποτέ τη σχέση που θα μπορούσε να έχει μαζί μου.

Και τι με νοιάζουν οι δεσμοί αίματος.

Εγώ είμαι δολοφόνος,τρελή,και εκείνη δεν μπορεί να πει τίποτα.


Ένα παραλήρημα.