Έτσι απλά.Να κάνεις ό,τι θες,να λες και να νιώθεις ό,τι θες.
Ωραία δεν θα ήταν?Κάθεσαι όμως και κοιτάζεις,περιμένεις,παρακολουθείς τους άλλους.
Κάθε φορά που κάνεις ένα βήμα μπροστά,οι άλλοι κάνουν άλλα δύο και σε προσπερνάνε.Ξεκινάς κάτι και το συνεχίζουν.
Ναι,νιώθεις μόνος σου.Μερικές φορές.Άλλες λες ότι δεν σε νοιάζει.Και μαγκιά σου.Πόσοι αντέχουν μόνοι άλλωστε?Χωρίς τα υποκατάστατα που όλοι ψάχνουμε?
Ίσως το επιδιώκεις κιόλας.Την ανεξαρτησία.Τη στασιμότητα.
Από ανασφάλεια?Μπορεί.Από χαρακτήρα?Επίσης.
Και μια ερώτηση.Γιατί δεν αφήνεις τους άλλους να περιμένουν μαζί σου?Χωρίς δεσμεύσεις,χωρίς πρέπει και θέλω,απλά,έτσι,να σου δίνεται η ψευδαίσθηση της συντροφιάς.Μήπως και πέρασει ο χρόνος πιο γρήγορα.
Τι περιμένεις?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου