Δεν είμαι αυτό που θα ήθελα να είμαι,αλλά ούτε θέλω να είμαι αλλιώς.
Πάντα με έκριναν λάθος.Ίσως λόγω της συνήθειάς μου να μην θέλω να εξηγώ.Γιατί να το κάνω άλλωστε?
Η δικαιολογία που έδινα στον εαυτό μου? Τα οικογενειακά,όλες μου οι εμπειρίες,ακόμη και το ζώδιο μου,προστάτες μιας ψυχής σε συγχυση.
Εξακολουθώ να μην μπορώ να με καταλάβω,όπως και όλοι γύρω μου,γεγονός που με οδηγεί στην πλήρη απάθεια,αλλά και στην έντονη αποφασιστικότητα,δυστυχώς πάντα την λάθος χρονική στιγμή.
Σαν να έχω προγραμματιστεί να δρω στα πλαίσια ενός άλλου συστήματος,σαν χαλασμένο ρολόι άλλης εποχής,που συνεχίζει να δουλεύει με τους δικούς του ρυθμούς,-καταβάλοντας αξιότιμες προσπάθειες-χωρίς κανείς να του δίνει σημασία γιατί πιστεύει πως δεν έχει τίποτα να προσφέρει,μόνο να καταλαμβάνει περιττό χώρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου