Kαι έτσι προχθές το βράδυ

Είχα ξαφνικά μια από τις αναλαμπές μου. Όταν είχα πρωτοξεκινήσει να γράφω εδώ, είχα θέσει το αιώνιο ερώτημα "Τελικά τι αξίζει? Το ταξίδι ή ο προορισμός? " (ή κάπως έτσι τέλος πάντων), και δεν μπόρεσα να απαντήσω. Κι όμως, κατέληξα στο ότι όπως στα πάντα δεν υπάρχει το άσπρο ή το μαύρο, το καλό ή το κακό, έτσι δεν γίνεται να πεις ξεκάθαρα τι από τα δύο αξίζει. Γιατί αξίζουν και τα δύο.

Ο δρόμος, το ταξίδι, σου μαθαίνει, σε αλλάζει, ενώ ο προορισμός, όταν πλέον τα 'χεις καταφέρει (είτε τελικα το θες είτε όχι), σε γεμίζει, σε αφήνει να βγάλεις τα συμπεράσματά σου και να ξεκουραστείς για το επόμενο δρομολόγιο..

Forever On My Mind .

Eίναι η ξαφνική έμπνευση που σου έρχεται όταν ακούς ένα τραγούδι μιας άλλης εποχής. Η έμπνευση για ζωή και έρωτα, εκείνη που σε ωθεί να βγεις σφυρίζοντας στους δρόμους ξεχνώντας τους φόβους και τις αμφιβολίες σου.

Όταν το πιο όμορφο πράγμα που μπορείς να σκεφτείς είναι ο έναστρος ουρανός το καλοκαίρι. Πυροτεχνήματα και μια αίσθηση χαρούμενης αγαλλίασης στον αέρα, παρέα με ανθρώπους που ξέρεις ότι νιώθουν το ίδιο με 'σενα . Γέλια και χαμόγελα. Και έρωτας. Μεθυστικός ρομαντισμός να χρωματίζει τα πάντα πιο έντονα με μια ματαιοδοξία που μόνο οι ονειροπόλοι έχουν .

Kαι όταν τελειώνει η μουσική βρίσκεσαι και πάλι στο άχρωμο δωμάτιο, κοιτάζοντας εκείνο το γνώριμο πρόσωπο -που ποιός ξέρει σε τι κόσμους ταξιδεύει - νιώθοντας πιο μόνος, βάζοντας το κομμάτι στην επανάληψη, ξανά και ξανά, μήπως τελικά όντως βρεθείς σε εκείνη την απόκοσμη και μακρινή γιορτή , χαιδεύοντας το χορτάρι , με άδειο το μυαλό , εσύ και τα αστέρια, με κάποιες νότες να βγαίνουν από ένα πιάνο .

'Oταν ήμασταν έξω

..και τα αντίο είχαν ένα κενό .


Προσπαθώ να καταλάβω τι δεν πέτυχε. Οι προυποθέσεις ήταν σωστές και αρκετές. Κι όμως, το κενό έγινε παράπονο, που με τη σειρά του έγινε παραίτηση. Βλέπω εκείνες τις μικρές φράσεις που ανοίγουν τη ψυχή σου στα δύο, γιατί σου ζωντανεύουν εικόνες που έιχες ξεχάσει.


Πώς μπόρεσα να ξεχάσω ; Kάποτε το ευχόμουν, τώρα μου φαίνεται σαν να λείπει ένα κομμάτι του παλιού μου εαυτού. Που σημαίνει ότι το ξεπέρασα. Και δεν θα το ξαναζήσω. Εμπειρίες, θα μου πεις. Είναι κρίμα - και κλισέ - που δεν μπορώ να τις αλλάξω .


Και αν τις άλλαζα, θα ήμουν εδώ που είμαι ; Θα είχα αλλάξει  ;


Μου προκαλεί δέος το πόσα μονοπάτια μπορούμε να ακολουθήσουμε.



...'Oπως με φοβίζει η άλλη όψη του νομίσματος, ότι ένα έιναι το μονοπάτι, ένας και ο προορισμός .

Insanity is relative. It depends on who has who locked in what cage.

Στη πόλη που ζω κατοικούν τρελοί. Κάθονται σε αυτό το ξεχασμένο πάρκο σε αναπαυτικές πολυθρόνες, σε απλές ξύλινες καρέκλες, σε χαρτόνια. Κάθονται όλοι μαζί και μιλούν σοβαρά. Τα πρόσωπά τους ζαρώνουν από τη σκέψη. Άλλες φορές δεν μιλούν καθόλου. Κοιτάζονται . Κι όμως, πάλι, μεσ'την ησυχία συνειδητοποιείς ότι καταλαβαίνονται. Μια βουβή παρηγοριά και επικοινωνία.


Τους ζηλεύω όταν δεν τους φοβάμαι. Κάθονται, αψηφώντας το κρύο, τη βροχή, τα βλέμματα των περαστικών και άφηνονται, στον κοινό δικό τους κόσμο, στις καρέκλες, τις πολυθρόνες και τα χαρτόνια τους, σε έναν κύκλο μυστήριο και συνωμοτικό. Μια παρέα που τους ευχαριστεί και τους ηρεμεί μέχρι να πάνε σπίτι. Αν έχουν πουθενά να μείνουν.


....Και όταν βλέπω τις καρέκλες άδειες, ανησυχώ .

'Oταν ο άλλος ξέρει τις σκέψεις σου

- μπορεί να γίνει ο χειρότερος εχθρός σου.





..Ξέρει όχι το που πονάς, αλλά το πως .

If it keeps on rainin ' .

Ξυπνάω με τη περίεργη αίσθηση ότι ο αέρας που χτυπάει με ορμή τα παράθυρα και την πόρτα δεν θα σταματησει. Η μέρα είναι σκοτεινή λόγω καιρικών συνθηκών, αλλά νιώθω και εγώ έτσι για κάποιον λόγο. Κι όμως, είσαι δίπλα μου, και δεν ξερω αν νιώθεις και 'συ ότι κάτι κοντοζυγώνει .

Με ρωτάς γιατί να είναι κάποιος ρεαλιστής. Μου κάνει εντύπωση που δεν είσαι. Πώς ανέχομαι τόση αισιοδοξία?