Στη πόλη που ζω κατοικούν τρελοί. Κάθονται σε αυτό το ξεχασμένο πάρκο σε αναπαυτικές πολυθρόνες, σε απλές ξύλινες καρέκλες, σε χαρτόνια. Κάθονται όλοι μαζί και μιλούν σοβαρά. Τα πρόσωπά τους ζαρώνουν από τη σκέψη. Άλλες φορές δεν μιλούν καθόλου. Κοιτάζονται . Κι όμως, πάλι, μεσ'την ησυχία συνειδητοποιείς ότι καταλαβαίνονται. Μια βουβή παρηγοριά και επικοινωνία.
Τους ζηλεύω όταν δεν τους φοβάμαι. Κάθονται, αψηφώντας το κρύο, τη βροχή, τα βλέμματα των περαστικών και άφηνονται, στον κοινό δικό τους κόσμο, στις καρέκλες, τις πολυθρόνες και τα χαρτόνια τους, σε έναν κύκλο μυστήριο και συνωμοτικό. Μια παρέα που τους ευχαριστεί και τους ηρεμεί μέχρι να πάνε σπίτι. Αν έχουν πουθενά να μείνουν.
....Και όταν βλέπω τις καρέκλες άδειες, ανησυχώ .
Τους ζηλεύω όταν δεν τους φοβάμαι. Κάθονται, αψηφώντας το κρύο, τη βροχή, τα βλέμματα των περαστικών και άφηνονται, στον κοινό δικό τους κόσμο, στις καρέκλες, τις πολυθρόνες και τα χαρτόνια τους, σε έναν κύκλο μυστήριο και συνωμοτικό. Μια παρέα που τους ευχαριστεί και τους ηρεμεί μέχρι να πάνε σπίτι. Αν έχουν πουθενά να μείνουν.
....Και όταν βλέπω τις καρέκλες άδειες, ανησυχώ .
δεν είναι τρελλοι, εμείς είμαστε οι τρελλοι, αυτοί δεν είναι
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτό δεν είναι ακόμη πιο τρομακτικό ; ..
Διαγραφήαυτο ήθελα κ γω να σχολιάσω...μήπως αλήθεια εμείς παραλογιζόμαστε ; και αν είναι έτσι...κρίμα.
ΔιαγραφήΔεν είμαι ακριβώς σίγουρη για το πού έγκειται ο παραλογισμός:στη δική τους αντισυμβατική κατάσταση ή στη δική μας αντίληψή της ως τέτοια.Πάντως,ο Νίτσε έγραψε κάποτε:"let God preserve me from sanity".Μάλλον θα συμφωνήσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ, θέτωντας και το έρωτημα πως είναι να χάνεις τα λογικά σου. Αν είναι λογικά.
Διαγραφή