Eκείνη η στιγμή πριν ακουμπίσουν τα σώματα

και ξεχνάς ποιός είναι ο άλλος .


Νιώθω αδικημένη τον τελευταίο καιρό.  Είναι που παντού βρέχει και εδώ που είμαι έχει ήλιο. Τον βαρέθηκα.

Θέλω να φύγω. Νιώθω ότι η σκόνη που μαζεύει το σπίτι βαραίνει εμένα . Και νιώθω ότι κάποια στιγμή θα με θάψει. Τελείως σουρεαλιστικά. Ένα σύννεφο που θα σκεπάσει κάθε ίχνος μου. Τι θα έβρισκε κανείς αν με ξέθαβε ;  Μακάρι να μπορούσα να βάλω τις αναμνήσεις μου σε ένα κουτί. Ίσως μπορώ. Απλά θα είναι σε πολλά κομμάτια χαρτί. Μέχρι να διαλυθεί κ αυτό.

Αν κάποιος μας έβρισκε έτσι,το μόνο που θα ανακάλυπτε θα ήταν ένα βασίλειο της σιωπής. Όταν τα λόγια και η ταυτότητά μας θα έχουν χαθεί.


Και αν σε κάποια άλλη ζωή ξεθάβαμε τον ίδιο μας τον εαυτό ; ...


Θα μπορούσαμε να θυμηθούμε ; .

There's a time for daring and there's a time for caution, and a wise man understands which is called for.

"Φεύγεις γιατί αγαπάς." μου είπες, και δεν τόλμησα ούτε να σε κοιτάξω.


..Και τώρα δεν ξέρω. Καλούν οι καιροί να φύγω να προλάβω? Ή να μείνω μήπως κάποια στιγμή δεν υπάρχει λόγος να ανησυχώ?

'Eπρεπε να είχα φύγει .

Τότε που το φοβόμουν. Ακόμα το φοβάμαι, αλλά δεν νιώθω να ταιριάζω εδώ. Έπρεπε να είχα κάνει το πρώτο βήμα. Να φύγω, να ξεχάσω την γλώσσα στην οποία εκφράζομαι, να δυναμώσει περισσότερο η καρδιά μου απέναντι στον φόβο. να ξεχάσω τι άφησα πίσω - κάποια στιγμή - και να φύγω εκ νέου, μέχρι που θα γυρίσω ξένη σε έναν παλιά οικείο τόπο.


Χωρίς συναισθήματα, απλά μια νοσταλγία που την αντέχεις. Όχι μόνο για τα μέρη, αλλά και τους ανθρώπους σε αυτά. Να μην ψάχνω που είναι το σπίτι μου πια. Απλά να μην το χρειάζομαι.

Κι όμως, τα σωθικά μου δεν άντεξαν την αλλάγη και έμεινα. Λίγο διαφορετικά, αλλά έμεινα. Και πονάω γιατί μπορώ ακόμη να εκφραστώ. Γιατί ξέρω ότι δεν πρόκειται να φύγω. Πάντα θα ΄μαι ένα βήμα πίσω. Από δειλία, από εξάρτηση, ποιός ξέρει.

Μία δικαιολογία για να μείνω ήταν ότι θα μπορούσα να μιλάω τη γλώσσα μου. 
Μου φαίνεται ακόμη πιο βασανιστικό να βρίσκεις τόσες λέξεις να περιγράψεις το πώς πονάς. Το κάνει πιο περίπλοκο. Ριζώνει μέσα σου .

Aπό πότε λογοκρίνεται η σκέψη ;

ε ;

Failing In Love With You .

Kι όμως. Κάτι κάνω λάθος. Είναι που καθόμουν και κοιτούσα τη θάλασσα. Ένα ήσυχο μέρος σε ένα αντίστοιχα άσχημο τόπο για 'μένα. Έβλεπα τις βάρκες που γυρνούσαν στο λιμάνι .

Θυμήθηκα πως κάποτε αναρωτιόμουν αν κ εγώ έχω λιμάνι. Ή αν ταξιδεύω. Για κάποιο λόγο δεν μπορώ να θυμηθώ την απάντηση που έιχα δώσει στον εαυτό μου. Ούτε μπορώ να τη σκεφτώ τώρα.

Ύστερα βράδυασε και το φως του φάρου συνόδευε τον ήχο μιας μισοσκισμένης σημαίας που την έγδερνε ο αέρας. Σκέφτηκα ότι θα βρέξει.  
Ένα περίεργο πράγμα όμως. Αισθανόμουν ήσυχη που δεν ήσουν εσύ μαζί μου.

...Γιατί δεν μπορείς να δεις πόσο όμορφο είναι το φως που καθρεφτίζεται στα κύματα. Ούτε πως ο αέρας σφινώνει στα παλιά τοίχη και σε κρύβει. Όπως δεν ξέρω αν σε συγκινεί το βουητό της θάλασσας όσο εμένα.

Το κακό είναι ότι δεν ξέρω τι θεωρείς εσύ όμορφο. Αν σ'αρέσει κάτι γύρω σου.
Ή μάλλον όχι. Το κακό είναι ότι δεν ξέρω αν μπορείς να βρεις την ομορφιά γύρω σου.

Και με τρομάζει, γιατί δεν βρίσκω τον κόσμο αρκετά όμορφο για να τον αντέξω .

Τι νόημα έχει

να προσπαθείς να εξηγήσεις μα να μην ξέρεις ούτε εσύ τι εννοείς?

Θα ήθελα να είχα όλο τον χρόνο να καταλάβω, κι όμως ο καιρός περνάει, και μου φαίνεται οτι περνάει άσκοπα, πρέπει κάτι να κάνω να προλάβω εκείνο που φοβάμαι. Φεύγουμε όταν είμαστε μπερδεμένοι.

Και όταν είναι να ξαναγυρίσουμε, δεν θυμόμαστε πως ήταν..

Δημιουργήθηκε καινούργιο μπλογκ!

Στο οποίο δεν είμαι μόνη. Ελπίζω να του ρίξετε μια ματιά !

Μαλακίες, Πάτερ


Καλό βράδυ!

Ατέρμονη μάχη το να επιζείς .

Σύντομα . (Καλημέρα!)

Σχετικά. Δεν μπορώ να πω πως κοιμήθηκα αρκετά. Αποφάσισα όμως να μην μιζεριάσω. Έτσι λέω δηλαδή.





Αυτά τα πολλά.


Υ.Γ : ..σκέφτομαι αρκετό καιρό τώρα να δημιουργήσω καινούργιο ιστολόγιο, λιγότερο αόριστο και πιο προσωπικό. Μου φαίνεται ηλίθιο αλλά δεν μπορώ να το αγνοήσω ως ιδέα..

( ? )

Swing 41 .

Mε πιάνει αυτό το καλοκαιρίνο,το ρομαντικό. Ψεύτικο ίσως, σε ό,τι εικόνα και αν μας δωθεί, ελκυστικό και -ναι ναι- ρομαντικό όντως όμως.


..Είναι που περιμένω και εκείνο το φεγγάρι να γεμίσει. Μήπως πάμε και το δούμε. Και όχι, δεν θα είναι όμορφα επειδή θα κοιτάμε ένα κομμάτι πέτρα που δεν έχει καν το δικό της φως, αλλά επειδή θα είμαστε μαζί και δεν θα λέμε τίποτα.


Μου 'χει λέιψει αυτό. Να είσαι με τον άλλο και να μην μιλάτε. Απλά να μην χρειάζεται. Όχι επειδή τα 'χεις πει όλα, απλά γιατί κοιτάζετε τα ίδια πράγματα και ξέρετε.


Θέλω ησυχία.






(Νομίζω πως μόνο η τελευταία φράση έχει νόημα σε όλη την ανάρτηση. )