Τότε που το φοβόμουν. Ακόμα το φοβάμαι, αλλά δεν νιώθω να ταιριάζω εδώ. Έπρεπε να είχα κάνει το πρώτο βήμα. Να φύγω, να ξεχάσω την γλώσσα στην οποία εκφράζομαι, να δυναμώσει περισσότερο η καρδιά μου απέναντι στον φόβο. να ξεχάσω τι άφησα πίσω - κάποια στιγμή - και να φύγω εκ νέου, μέχρι που θα γυρίσω ξένη σε έναν παλιά οικείο τόπο.
Χωρίς συναισθήματα, απλά μια νοσταλγία που την αντέχεις. Όχι μόνο για τα μέρη, αλλά και τους ανθρώπους σε αυτά. Να μην ψάχνω που είναι το σπίτι μου πια. Απλά να μην το χρειάζομαι.
Κι όμως, τα σωθικά μου δεν άντεξαν την αλλάγη και έμεινα. Λίγο διαφορετικά, αλλά έμεινα. Και πονάω γιατί μπορώ ακόμη να εκφραστώ. Γιατί ξέρω ότι δεν πρόκειται να φύγω. Πάντα θα ΄μαι ένα βήμα πίσω. Από δειλία, από εξάρτηση, ποιός ξέρει.
Μία δικαιολογία για να μείνω ήταν ότι θα μπορούσα να μιλάω τη γλώσσα μου.
Μου φαίνεται ακόμη πιο βασανιστικό να βρίσκεις τόσες λέξεις να περιγράψεις το πώς πονάς. Το κάνει πιο περίπλοκο. Ριζώνει μέσα σου .
Χωρίς συναισθήματα, απλά μια νοσταλγία που την αντέχεις. Όχι μόνο για τα μέρη, αλλά και τους ανθρώπους σε αυτά. Να μην ψάχνω που είναι το σπίτι μου πια. Απλά να μην το χρειάζομαι.
Κι όμως, τα σωθικά μου δεν άντεξαν την αλλάγη και έμεινα. Λίγο διαφορετικά, αλλά έμεινα. Και πονάω γιατί μπορώ ακόμη να εκφραστώ. Γιατί ξέρω ότι δεν πρόκειται να φύγω. Πάντα θα ΄μαι ένα βήμα πίσω. Από δειλία, από εξάρτηση, ποιός ξέρει.
Μία δικαιολογία για να μείνω ήταν ότι θα μπορούσα να μιλάω τη γλώσσα μου.
Μου φαίνεται ακόμη πιο βασανιστικό να βρίσκεις τόσες λέξεις να περιγράψεις το πώς πονάς. Το κάνει πιο περίπλοκο. Ριζώνει μέσα σου .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου