Truth is the cry of all, but the game of the few.

Είχα καποτε μια θεωρία. Ίσως ακόμη την έχω. 

Ότι όλοι είμαστε υποκατάστατα απωθημένων του άλλου.

Ξαφνικά νιώθω και εγώ υποκατάστατο. Σε μεγάλο βαθμό. Νιώθω να ζαλίζομαι μόνο με τη σκέψη.
 Πώς να ξέρεις πώς ήταν ο άλλος "πριν" και τι έκανε?
Φαντάζεσαι όμως, με τις λίγες πληροφορίες που μπορεί να έχεις.

..Και όταν βλέπεις εκείνο το χαμένο βλέμμα ξέρεις ότι ακόμη είναι κάτι στο μυαλό του. Κάποια πράγματα δεν περνάνε εύκολα, σίγουρα.

Αλλά ως υποκατάστατο ή βολική λύση τι κάνεις?

Πώς θα μπορέσεις ποτέ να νιώσεις σιγουριά? Και όχι μόνο σιγουριά, αλλά να αισθανθείς ότι είσαι κάτι καινούργιο, πρωτότυπο και πολύτιμο στη ζωή του άλλου, κάποιος που όντως του προσφέρει κάτι επιτέλους.

Νιώθω χάλια. Ξέρω ότι θα περάσει. Αλλά η ιδέα δεν φεύγει από το μυαλό. Ίσως ό,τι εχει σκεφτεί και πει, προοριζόταν για αλλου..

Είναι άλλος εκείνος που ξέρεις όταν είστε μόνοι, και άλλος ο πραγματικός εαυτός του?


Και τι να κάνεις? Να γίνεις ο παρανοϊκός που φαντάζεται σενάρια?




Περιμένεις εκείνες τις αναλαμπές που ξέρεις ότι σου λέει αλήθεια, για ΄σένα? ...................