And thereby hangs a tale.

Ο οδηγός του ταξί που με πήγαινε στο απομονωμένο κέντρο φυσιοθεραπείας ήταν σίγουρος.
"Δύο πράγματα δεν θέλει η ζωή," μου είπε. "Να την σκέφτεσαι και να τη αναλύεις, όπως και να θες κάτι που δεν μπορείς να έχεις."



Δεν μου φάνηκε παράλογο, το ότι καμιά φορά σκεφτόμαστε πιο πολύ απ' ό,τι θα έπρεπε είναι κοινό μυστικό. Στον γυρισμό, αφού βρήκα μια φαγωμένη στάση λεωφορείου, μια γυναίκα πίσω μου έστελνε κατάρες σε κάποια που της έκλεψε την αγάπη.

Μα αν η αγάπη εκείνη ήταν δική της, θα έφευγε τόσο εύκολα?
Το προσωπό της είχε το ύφος του τρελού, κι όμως για λίγο την κατάλαβα. Φαινόταν θυμωμένη και στενοχωρημένη ταυτόχρονα, και είχε χαθεί στο δίλλημα τι από τα δύο να εκφράσει. Η κατάρα ήταν η εκδίκηση στην ξένη γυναίκα. Αναρωτιέμαι ποια ήταν η αντίδρασή της σε εκείνον τον άντρα που την άφησε.
Υποθέτω ότι τον παρακάλεσε να έρθει πίσω. Ελπίζω να κράτησε μια κάποια αξιοπρέπεια, αλλά όταν μπλέκεται ο έρωτας με τον φόβο, μπορούμε να φανούμε πολύ κατώτεροι από αυτό που αξίζουμε.

Δυστυχώς.