20.9.12

Still ending, and beginning still.

Σε κάποια παιχνίδια, έχεις "ζωή", (που ενίοτε αποτελείται από τις κλασικές καρδιές) και πάντα όταν ξεφύγεις ή νικήσεις τον "εχθρό", σιγά σιγά ξαναγεμίζει.

Έτσι είναι και στην πραγματικότητα. Έχουμε μικρές, ευάλωτες σπίθες μέσα μας, που μετά από το απαραίτητο χρονικό διάστημα ζωντανεύουν ξανά. Ό,τι και να γίνει, κάποια στιγμή επανέρχεσαι, σου περνάει, έστω το μεγαλύτερο μέρος της απώλειας, αν όχι όλο.

Το θέμα είναι να έχεις την υπομονή που χρειάζεται. Είτε φταις εσύ, είτε κάτι άλλο, ο χρόνος σε γιατρεύει, είτε το κάνει με άσχημο τρόπο, είτε χωρίς καν να το καταλάβεις. Σίγουρα, κάποια "ήττα" μπορεί να αφήσει τα σημάδια της, αλλά την επόμενη φορά θα ξέρεις πως να το χειριστείς καλύτερα.

Η απώλεια λοιπόν, είναι πάντα παροδική, και αν σε αφήσει με σημάδια, έχεις ακόμη κι άλλη ζωή ή μέρος της να ζήσεις, καλύπτοντας ίσως εκείνη που επιβιώνει με δυσκολία λόγω των πραγμάτων..

Kι αν το θες με άλλη παρομοίωση, είμαστε σαν τις γάτες. Επτάψυχοι. Δεν υπάρχει περίπτωση να πέσεις και να μην ξανασηκωθείς. *






*Εκτός αν όλες σου οι ζωές έχουν χάσει εκείνη τη σπίθα. Συμβαίνει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου