Ψέματα.

"Πώς είναι άραγε να λες σε κάποιον ότι τον αγαπάς αλλά ταυτόχρονα το μυαλό σου πρακτικά και μη να βρίσκει χώρο και χρόνο για εκείνο το άλλο πρόσωπο, που όσο και να το αρνιέσαι σου είναι απωθημένο ; "


















*Και αυτό με τα ψέματα. Νιώθω ότι πλέον με το κάθε ψέμα ή υπεκφυγή ακούω αυτομάτως την αλήθεια που προσπαθούν να κρύψουν.

Bad Company .

Απεχθάνομαι την αδιαφορία. Εκείνη που κρύβεται, αλλά αποκλύπτεται συνήθως σε μικρές φράσεις και λέξεις. Όταν βλέπεις πως ο άλλος ενδιαφέρεται μόνο όταν αποκομίζει κάτι άμεσα από ΄σενα.

Με έχουν πει ψυχρή. Αδιάφορη όμως δεν είμαι σε όσους έχω κοντά μου. Εκεί είναι η διαφορά. Αισθάνομαι προδωμένη κάθε φορά που γίνεται αυτό. Είναι σαν να μιλάς σε τοίχο. Σαν να μην φαίνονται ποτέ τα συναισθήματα σου. Ή μάλλον σαν να πιστεύουν ότι δεν έχεις.
Και είναι αυτοί που παρουσιάζονται ως οι καλοί της υπόθεσης. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά.

Falling in love and having a relationship are two different things.

Το πρότελευταίο βράδυ στην Αθήνα κατά τη σύντομη επίσκεψή μου, σε μια συνάντηση με κάποια που είχα να δω καιρό, μου έμεινε στο μυαλό ο λόγος για τον οποίο δεν επιδιώκει να κάνει σχέσεις :


"Kάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα κάθε φορα, δεν μπορώ."



Και δυστυχώς δεν μπορώ να διαφωνήσω.

The Show Must Go On.

Και πάλι στο νησί μετά από μια κηδεία, σχεδόν αποφασισμένη να επιζήσω .

Terra Incognita .

Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Η προαναγγελια του θανάτου, ή η ανακοίνωσή του?..

Γράμμα στον άνθρωπο της πατρίδας μου.

"Μην με μαρτυρήσεις!
Και προπαντὸς να μην του πεις πως μ᾿ ἐγκατέλειψεν η ελπίδα!
Καθὼς κοιτας τὸν Ταύγετο, σημείωσε τὰ φαράγγια
ποὺ πέρασα. Και τις κορφὲς που πάτησα. Και τα άστρα
ποὺ είδα. Πες τους απὸ μένα, πες τους απὸ τα δακρυά μου,
ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος
είναι όμορφος! " *

Μερικές φορές μου λείπει η Αθήνα. Η χαοτική Αθήνα? μου λένε.

Αυτή. Με τον κόσμο της. Με τον φόβο της. Με τον θόρυβο που χάνεται στα στενά.  Με το γεμάτο μετρό της. Με τα λεωφορεία που αργούν. Με την αγένειά της. Με την ανακούφιση ότι όλα πήγαν καλά. Με τα βιαστικά βήματα. Με τη κίνηση.

Με τα υψώματα που βλέπεις τα φώτα της ακρόπολης το βράδυ. Με την Αρεοπαγίτου και τους μουσικούς της. Τους μικροπωλητές με τα κοσμήματα. Οι ξένοι που τσακώνονται. Ο τύπος με τα παιχνίδια. Τα φώτα μέσα στη βροχή.
Όσο μουντή και να λένε πως είναι, θυμάμαι όταν έβρεχε όλα ηταν πανέμορφα. Και οι άνθρωποι φαινόντουσαν αλλιώς. Σαν να αισθάνονταν πιο ασφαλής.

Γιατί ξέρεις τι έχει η Αθηνα? Κύρος. Μια ομορφιά παλιά.. κι ας είναι μισοκρυμμένη στην αγχωτική καθημερινότητά της.

Έβρισκες να πας μόνος σε ένα σωρό μέρη. Είχες την ησυχία σου όταν την ήθελες.

Και εκείνη η θέα από ψηλά..
Τι πιο όμορφο από τα φώτα της ?.









* Κώστας Ουράνης .

Βραβεύσεις.

Με αφορμή την ανάρτηση Βραβεία για την BellaDonna που μου έκανε τη τιμή να με αναφέρει, δεν θα συνεχίσω ακριβώς αυτή τη διαδικασία γιατί δεν ξέρω κατα πόσο θα ενοχλήσω ή θα μπορέσω να διαλέξω κάποιους, αλλά θα προσπαθήσω να γράψω επτά πράγματα για ΄μένα, γιατί μου φάνηκε ενδιαφέρον, και δύσκολο!


1. Δεν ξέρω ποτέ τι θέλω. Και όταν πιστεύω πως ξέρω, σκέφτομαι όλες τις πτυχές έτσι που μου δημιουργώ αμφιβολίες.

2. M'αρέσει να κινούμαι χαλαρά και μη αγχωμένα. Και να κοιμάμαι,αν και το τελευταίο δεν το καταφέρνω καλά.


3. Θεωρώ τρομερα αηδιαστικές τις κατσαρίδες και τις σαρανταποδαρούσες.


4. Έχω σκοπό κάποια στιγμή να ξαναρχίσω εντατικά μαθημάτα στο σαξόφωνο που δυστυχώς έχω παρατήσει τον τελευταίο καιρό.

5. Είμαι συνεχώς καχύποπτη, και πρώτα σκέφτομαι την άσχημη έκβαση των πραγμάτων, παρά την θετική.

6. Γελάω (εκνευριστικά πολύ) με πράγματα που άλλοι δεν βρίσκουν τόσο αστεία.


7. Μ'αρέσει να επισκέπτομαι καινούργια μέρη, φοβάμαι όμως τα ταξίδια.






Από το 5 και μετά μου έρχονται ένα σωρό πράγματα, αλλά σταματάω εδώ .

Καλή εβδομάδα!

Aφορμές έρευνας .

Tελευταία φορά που λες στην φυσιοθεραπεία σήμερα. Γυρνώντας καλά καθούμενη στη θέση στ παράθυρο του αστικού (για να ψήνομαι μήπως μαυρίσω οκτώβρη μήνα) σταματάμε σε μια στάση και μπαίνει ένας ψηλός, ξεροκαμμένος ναρκωμανής (ευγενικά), και τρεκλίζοντας προχωράει να βρει θέση.

Νομίζω είναι αυτονόητο το που κάθισε. Σε όλη τη διαδρομή που ήταν στο λεωφορείο έγερνε με τρομακτικό βάρος πάνω μου, και στις στροφές φυσικά γινόταν χειρότερο το πράγμα. Να μου πεις να κανα κάτι. Ναι, τον εσπρωχνα διακριτικά, γιατί δεν είχε άλλη κενή θέση, κ όρθια δεν μπορούσα να μείνω. Ωραία πράγματα, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Είναι το ότι ακόμη και καθημερινά γίνονται πράγματα που δεν θες.

Και ξέχασα φυσικά να πω ότι εδώ εκτός από πολλούς τρελούς βλέπω και πολλούς σαν τον κύριο παραπάνω. Τι συμβαίνει πια?

Σκέφτηκα να αρχίσω μια έρευνα για τη περιοχή. Τι στο καλό, κάπως πρέπει να εξηγείται, όχι?