Παλαιότερες - κρυφότερες - σκέψεις I

(ξεθάβω παλιά μου κείμενα από ένα παλιό τετράδιο τελευταία. Ιδού.)

28/4/2011.

"..Σαν άνθρωπος της τελευταίας στιγμής, είχα αργήσει αλλά λίγο με ένοιαζε. Βγήκα έξω με ένα κουλούρι στο στόμα, τα ακουστικά στα αυτιά και την ομπρέλα μου κρεμασμένη στη τσάντα. (Υποθέτω πως πάντα είχα μια τάση να θέλω να δείχνω γελοία).

Περιμένω λοιπόν ακούγοντας μουσική να περάσω στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ο δρόμος είναι άδειος, -ποιος βγαίνει άλλωστε με τέτοιο καιρό- ?

Ένα βήμα. Δύο. Τρία. Μια κυρία στο απέναντι φανάρι με ένα παιδάκι που κοιτάει ψηλά με κοιτάζει παράξενα. Τέσσερα. Νιώθω κάτι να με αγγίζει. Κοιτάω μπροστά. Τα μάτια της γυναίκας έχουν γίνει καθρέφτες. Και το παιδί παίρνει τα μάτια του από τον ουρανό. Η ομπρέλα μου ταξιδεύει και εγώ χτυπάω σε έναν τοίχο από κρύσταλλο. Νιώθω τις σταγόνες της βροχής να έχουν βαρύνει.

Μουσική? Γιατί? Γιατί δεν ακούω πια μουσική?

Με φαντάζομαι στην άσφαλτο σαν σπασμένη μαριονέτα. Με τα μάτια μου ορθάνοιχτα να επιμένουν να δουν. Με το δεξί μου χέρι να κρατά ακόμη μια αόρατη ομπρέλα και το αριστερό να ψηλαφίζει το έδαφος. Το σώμα μου πάνω στο πορφυρό νερό, να το νιώθω αλλού. Και τα ακουστικά πιο πέρα, που πριν βραχυκυκλώσουν να παίζουν προς τιμήν μου το τελευταίο τραγούδι.

Goodbye cruel world,

I'm leaving you today.

Goodbye.

Goodbye.

Goodbye.

Ίσως φταίει που έβρεχε.

Ίσως φταίει το τραγούδι.

Ίσως ο οδηγός που δεν με είδε.

Ίσως εγώ που δεν πρόσεξα.

Ίσως η γυναίκα που με κοιτούσε.

Ίσως τα μικρά μου βήματα.
Ίσως αν δεν είχα αργήσει να ήταν αλλιώς.

Που είμαι τώρα? Στη φαντασία σου. Στη συνείδησή σου.

Χρόνια μετά με δημιούργησες.

Γιατί σταμάτησες να κοιτάς τον ουρανό? "










Υ.Γ : δεν ξέρω γιατί διάλεξα αυτό το κείμενο. υπάρχουν κι άλλα, που ίσως κάποτε αναδιατυπώσω εδώ.
Υ.Γ 2 : Το τραγούδι, των Pink Floyd.