Μου ΄ρχεται να ξεράσω. Ζαλίζομαι.
Είχα όλη τη καλή διάθεση να γράψω για συναισθήματα θετικά, για μια μικρή δικαίωση, και ίσως για αισιοδοξία.
Ξαφνικά όμως μου πέρασε μια σκέψη από το μυαλό. Μια σκέψη που με αηδιάζει και στεναχωρεί ταυτόχρονα. Η σκέψη ότι ο άλλος πάντα κρύβει κάτι. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, θελω πολύ να πιστέψω αυτά που ακούω ή διαβάζω, αλλά ξαφνικά σκέφτομαι, ότι ποτέ μα ποτέ δεν είσαι το μόνο άτομο στη ζωή κάποιου που να τον επηρεάζει.
Συνεχίζω να ζαλίζομαι. Αηδιάζω στη σκέψη ότι μπορεί να πέφτω σε μια παγίδα. Αηδιάζω στη σκέψη ότι δεν θα υπάρξει ποτέ ειλικρίνεια και πίστη. Σιχαίνομαι τα πάντα αυτή τη στιγμή.
Και αν τα παρατούσα όλα, μάλλον θα ερχόμουν αντιμέτωπη με μια νέα πραγματικότητα, διαφορετική απ' ό,τι τη φαντάζομαι. Το τραγικό είναι ότι σκέφτηκα να το κάνω. Εγω! Εγώ που είμαι δειλή και αμφιβάλλω με τα πάντα.
..Αλλά βλέπω ξαφνικά ότι δεν γίνεται να δοθείς στην ιδέα που σου δίνει κάποιος. Γιατί αυτός ο κάποιος, έχει μια ζωή ξεχωριστά δική του, κ όσο δεν ανήκεις σε αυτή, ανήκουν άλλοι άνθρωποι, αλλες ιδέες .
Δεν ξέρω τι φταίει και μου περνάνε όλα αυτά από το μυαλό. Νιώθω απαίσια. Νιώθω ότι καταρρίπτονται όλα, νιώθω ότι αυτό που σκέφτομαι είναι γεγονός.
Ίσως φταίει που ξέρω το άτομο αυτό. Που ξέρω κάποια πράγματα, κ εν τέλη που ξέρω τι συμβαίνει συνήθως.
Και είναι αυτό, ο φόβος ότι θα απογοητευτώ από κάποιον που δεν το περίμενα ποτέ.
Μην μου το κάνεις αυτό. Μην μου το κάνεις αυτό. Μην μου το κάνεις αυτό. Μην μου το κάνεις αυτό. Μην μου το κάνεις αυτό.
Απελπισία.
(Είναι και που δεν άφησα μερικές λέξεις να γλιστρήσουν από τα χείλη μου, από φόβο μήπως δεν τις εννοώ, ή μήπως ξαφνικά τις εννοώ μόνο εγώ. -Τι θα έκανες?)
Υ.Γ : πριν αρχίσω τις μάυρες σκέψεις, ήθελα να γράψω ότι κάποια χέρια σε ζεσταίνουν πιο πολύ από άλλα. Απλά κρατάνε τα δικά σου και δεν κρυώνεις πια. *
Είχα όλη τη καλή διάθεση να γράψω για συναισθήματα θετικά, για μια μικρή δικαίωση, και ίσως για αισιοδοξία.
Ξαφνικά όμως μου πέρασε μια σκέψη από το μυαλό. Μια σκέψη που με αηδιάζει και στεναχωρεί ταυτόχρονα. Η σκέψη ότι ο άλλος πάντα κρύβει κάτι. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, θελω πολύ να πιστέψω αυτά που ακούω ή διαβάζω, αλλά ξαφνικά σκέφτομαι, ότι ποτέ μα ποτέ δεν είσαι το μόνο άτομο στη ζωή κάποιου που να τον επηρεάζει.
Συνεχίζω να ζαλίζομαι. Αηδιάζω στη σκέψη ότι μπορεί να πέφτω σε μια παγίδα. Αηδιάζω στη σκέψη ότι δεν θα υπάρξει ποτέ ειλικρίνεια και πίστη. Σιχαίνομαι τα πάντα αυτή τη στιγμή.
Και αν τα παρατούσα όλα, μάλλον θα ερχόμουν αντιμέτωπη με μια νέα πραγματικότητα, διαφορετική απ' ό,τι τη φαντάζομαι. Το τραγικό είναι ότι σκέφτηκα να το κάνω. Εγω! Εγώ που είμαι δειλή και αμφιβάλλω με τα πάντα.
..Αλλά βλέπω ξαφνικά ότι δεν γίνεται να δοθείς στην ιδέα που σου δίνει κάποιος. Γιατί αυτός ο κάποιος, έχει μια ζωή ξεχωριστά δική του, κ όσο δεν ανήκεις σε αυτή, ανήκουν άλλοι άνθρωποι, αλλες ιδέες .
Δεν ξέρω τι φταίει και μου περνάνε όλα αυτά από το μυαλό. Νιώθω απαίσια. Νιώθω ότι καταρρίπτονται όλα, νιώθω ότι αυτό που σκέφτομαι είναι γεγονός.
Ίσως φταίει που ξέρω το άτομο αυτό. Που ξέρω κάποια πράγματα, κ εν τέλη που ξέρω τι συμβαίνει συνήθως.
Και είναι αυτό, ο φόβος ότι θα απογοητευτώ από κάποιον που δεν το περίμενα ποτέ.
Μην μου το κάνεις αυτό. Μην μου το κάνεις αυτό. Μην μου το κάνεις αυτό. Μην μου το κάνεις αυτό. Μην μου το κάνεις αυτό.
Απελπισία.
(Είναι και που δεν άφησα μερικές λέξεις να γλιστρήσουν από τα χείλη μου, από φόβο μήπως δεν τις εννοώ, ή μήπως ξαφνικά τις εννοώ μόνο εγώ. -Τι θα έκανες?)
Υ.Γ : πριν αρχίσω τις μάυρες σκέψεις, ήθελα να γράψω ότι κάποια χέρια σε ζεσταίνουν πιο πολύ από άλλα. Απλά κρατάνε τα δικά σου και δεν κρυώνεις πια. *
Μαυρίλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά κενό. Όμως, το κενό το διαδέχεται η δημιουργία. Είναι ωραίο το κενό...
Φυσικά είναι ωραίο το κενό. Μας αρέσει γιατί βρισκόμαστε σε μια αόριστία, και είμαστε μάλλον μαζοχιστικο είδος. Όταν όμως πρέπει να περάσουμε στο επόμενο στάδιο και δεν ξέρουμε πως, κολλάμε εκεί και χάνουμε το παιχνίδι.
ΔιαγραφήΔεν το πιστεύω... Κι εγώ έτσι λειτουργώ... Πετάω, πετάω, μέχρις ότου μου σφηνωθεί μία άκυρη σκέψη και πέφτω σε τρομερή στενοχώρια. Από τη μία στιγμή στην άλλη, από τα τραλαλί και τραλαλό, περνάω στα ωχ, έχει γούστο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ο φόβος μας όταν ανοίγεται μπροστά μας κάτι ανέλπιστα καλό, αφού έχουμε περάσει πολλά δυσάρεστα. Λογική η αντίδραση σου, κράτα επιφυλάξεις, αλλά χόρτασε τα καλά! ;)
Οι λίγες λέξεις, το Σ'αγαπώ φαντάζομαι, ε, είναι βαριές σαν γρανίτης... Τις συμμερίζεσαι όταν είσαι σίγουρη πλέον... Σε νιώθω.
Αχ ακριβώς όμως! Προσπάθησα να απασχολήσω το μυαλό μου γυρνώντας το νησί, αλλά αν και νιώθω καλύτερα, με λίγες ενδείξεις ξανακυλάω στην ανησυχία και τον προβληματισμό.!
ΔιαγραφήΚαλό μεσημερι!