What's in a name? Everything if you find to whom it belongs.

Υποθέτω γιορτάζουν πολλοί σήμερα. Εμένα οι πιο κοντινοί ήταν ο παππούς που πέθανε πρόσφατα και κάποιος που θεωρητικά είναι πολύ στενός συγγενής εξ αίματος, αλλά το αίμα για ΄μένα δεν σε φέρνει πιο κοντά σε περιπτώσεις σαν και αυτές.

Αποφάσισα να μην ευχηθώ τυπικά "Χρόνια πολλά", όχι λόγω πένθους, όυτε λόγω μίσους, απλά γιατί δεν το νιώθω ως κάτι απαραίτητο.


Τα περί ονόματος με έκαναν να σκεφτώ αυτό που έλεγαν κάποτε, ότι με το όνομα παίρνεις και τη χάρη. Έτσι λοιπόν, εγώ έχοντας το όνομα της γιαγιάς που πέθανε, (ένα όνομα που μου έδωσαν ενώ η μητέρα μου δεν ήθελε καθόλου) θα έπρεπε λογικά να της μοιάσω στα καλά. Πράγμα που δεν γίνεται.


Είναι περίεργο το πως προσπαθούμε να βρούμε από που προερχόμαστε, σε ποιον μοιάζουμε. Θα ήθελα μια μέρα να μου πει κάποιος ότι του θυμίζω κάποιον πρόγονο. Θεωρώ όμως ότι είναι μάλλον απίθανο. Μαζεύουμε χαρακτηριστικά που πάνε γενιές πίσω (επιστημονικά τουλάχιστον) και δημιουργούμε άλλα τόσα από κάθετί ερέθισμα στη ζωή μας.

Γιατί λοιπόν ενώ θέλουμε να είμαστε διαφορετικοί, ψάχνουμε συνεχώς τη προέλευση των χαρακτηριστικών μας?
Κοιτάμε φωτογραφίες με συγγενείς, κάνουμε αμέσως συγκρίσεις, σε κάποιους μάλιστα, θέλουμε να βρούμε την ομοιότητα, κι ας μην υπάρχει.



Και εν τέλη, μήπως μας ορίζει και λίγο το με ποιόν θέλουμε να μοιάζουμε?