"Did you know that scars are the roadmap to the soul?"

Όταν βγάζει κανείς μια φωτογραφία κρατάει μια μοναδική στιγμή. Τίποτα δεν είναι το ίδιο μετά. 

Θα ήθελα να γυρίσω σε εκείνες τις στιγμές που έχω κρατήσει στο μυαλό μου με τη ταμπέλα του γεγονότος. Να μην υπάρχει το μετά. Είναι το μετά που περιπλέκει τα πράγματα στο υπεραναλυτικό μυαλό μας. 
Έχω κουραστεί. Μέρα με τη μέρα βλέπω πως όλα αλλάζουν ενώ μένω πίσω. Το μυαλό μου μένει κενό, ίσως σαν άμυνα. Δεν σκέφτομαι κάτι συγκεκριμένο, κι όμως στεναχωριέμαι. Ίσως είναι γιατί κάνω λάθος επιλογές. Ίσως επειδή είναι οι σωστές. Ίσως γιατί τίποτα δεν με βγάζει από αυτόν τον βούρκο.



Ώρες ώρες το μόνο που θέλω είναι να ξεφύγω. Τι έχει νόημα άλλωστε. Νιώθω σχετικά μόνη. Δίπλα μου δεν έχω τον άνθρωπο που θεωρητικά μόνο θα έπρεπε να είναι εκεί.
..Υπάρχει εκείνη η μισοτελειωμένη υπόθεση που όμως φοβάμαι να συνεχίσω, γιατί κάποιους ανθρώπους, όπως σε αυτή τη περίπτωση, δεν θέλω ούτε να τους απογοητεύσω, ούτε να τους καταστρέψω. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό σε κάποιον γιατί έχω δικά μου προβλήματα. Μακάρι να ήμουν απελευθερωμένη από όσες σκέψεις και πράξεις, να έπαιζα το παιχνίδι σωστά και τίμια. (Συγγνώμη.)


Νιώθω ότι χάνω πράγματα γιατί κανείς δεν κάθεται να με καταλάβει. Στην αρχή δεν αφήνω κανέναν, κι όταν το έχω ανάγκη τους έχω απομακρύνει αρκετά ώστε να αμφιβάλλουν.



Φοβάμαι ότι δεν αξίζω την ευτυχία. Μόλις με πλησιάσει, τη πνίγω και την αφήνω μισοπεθαμένη.





Βοήθεια.