This is the way the world ends Not with a bang but a whimper.

Αν φτιάχνουμε το παρόν μας όπως θα θέλαμε να είναι το παρελθόν μας απλά με άλλους ανθρώπους?
Δίνουμε ξανά ευκαιρία στην επιθυμία ή μένουμε πίσω?

Αν κάθε μικρό μας βήμα προς τους άλλους το διακατέχει ένας ανόητος ρομαντισμός. Μια ελπίδα, ότι όλα θα πάνε καλά. Ότι εν τέλη ο κόσμος είναι όμορφος.
Ίσως κυνηγάμε πάντα εκείνο που δεν ζήσαμε ποτέ. Ίσως και εκείνο που δεν πρόκειται να ζήσουμε.


H αλήθεια είναι ότι πάντα θα φαντάζομαι νωπούς δρόμους να ακούνε τα βήματά μου το βράδυ, μέχρι να σε δω μπροστά μου κάτω από τα φώτα. Μετά από πολύ καιρό. Και όλα θα είναι σίγουρα και απλά. Τότε η αυλαία θα μπορεί να πέσει. Όχι πως ξέρω από τώρα το προσωπό σου. Μπορεί να αλλάξει μορφές. Κάποια στιγμή όμως θα ξέρω.
..Και η παράσταση θα έχει τελειώσει όπως πρέπει. Δεν θα υπάρχει συνέχεια. Δεν θα γυρίσουμε στα καμαρίνια. Θα μείνουμε εκεί, μεταξύ του βλέμματος και του αγγίγματος, απόλυτα ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι. Τα μάτια μου να κοιτάνε τα δικά σου. Θα είσαι στραμμένος προς εμένα, ακουμπώντας σε έναν φανοστάτη. Με περίμενες. Εγώ όχι.
Η πλάτη σου κοιτάει το κοινό. Είμαστε μια φωτογραφία κρεμασμένη σε έναν τοίχο. Για πάντα εκεί. Εκείνη η στιγμή. Τίποτα άλλο.




Θα ακούμε μουσική.