Tu dors, Brutus, et Rome est dans les fers.

Το κρεββάτι μου έχει διαλυθεί. Πέφτουν οι τάβλες, έχει ξεκολλήσει το ξύλο απο τη μία πλευρά και εγώ είμαι στα όρια μιας σχεδόν νευρικής κρίσης.
Να ΄λεγες πως διαλύθει από κανένα οργιαστικό sex action, εντάξει. Το θέμα είναι ότι δεν είχα καμία ανάμειξη στην καταστροφή αυτή - γιατί είναι καταστροφή - , και βρίσκομαι τώρα, 2 η ώρα το βράδυ με τα χέρια μου να πονάνε αφάνταστα - μηδέν δύναμη -, τα νεύρα μου τσακισμένα, πάνω στο υπό διάλυση κρεββάτι.

Και σκέφτομαι. Αν εκεί που κοιμάμαι ξαφνικά πέσει το στρώμα κάτω και μείνω από το σοκ? Αν στο τέλος δεν φτιάχνεται προσωρινά, με τι μούτρα θα πάω στη σπιτονοικοκυρά να της πω ότι υπάρχει πρόβλημα? Είναι κωμικοτραγικό. - "Ξέρετε, διαλύθηκε το κρεββάτι..."  ..και θα σκάσει κανένα πονηρό χαμόγελο, και ΄γω θα θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Θα μου πεις, πως κάνεις έτσι. Ναι, ίσως υπερβάλω λίγο. Αλλά τα νεύρα μου δεν είναι καλά. Εκεί  που το έπαιζα μάστορας και αγκομαχούσα μία με ένα σφυρί, μια χωρίς, για να βάλω τα κομμάτια στη θέση τους, μου 'ρθε να βάλω τα κλάμματα. Μια απελπισία τεράστια, ένα παράπονο μεγάλο. Για το κρεββάτι. Ή όχι. Ίσως ήταν η αφορμή. Νιώθω ότι πονάω παντού. Το κρεββάτι τρίζει. Γελοίο.

Να είχα τουλάχιστον το προνόμιο να κοιμάμαι καλά. Κάθε φορά που σηκώνομαι πονάω. Και τώρα σε λίγο όπως πάει θα κοιμάμαι στο πάτωμα. Βλέπω και τα παράξενα όνειρα . Προχθές έβλεπα πως είχαμε επανάσταση. Πριν 4 - 5 μέρες πως έφτιαχνα σκίτσα (ζωγραφίζω όπως ζωγράφιζα στο νηπιαγωγείο στην πραγματικότητα), και μαλίστα ενός ατόμου όπως το θυμάμαι 5 - 6 χρόνια πριν. Ξυπνάω και δεν έχω δύναμη να σηκωθώ. Νιώθω πολύ κουρασμένη - όπως τώρα - και πάλι δεν κοιμάμαι.
Είναι πολλές οι φορές που νιώθω ότι είμαι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ξέρω ότι ονειρεύομαι ,αλλα παράλληλα δεν ξυπνάω κανονικά. Βρίσκομαι παιγιδευμένη στην ίδια μου τη φαντασία, και σε λίγο στα ερείπια του ίδιου μου του κρεββατιού.



Πάω να προσπαθήσω να κοιμηθώ.