He who gives up the smallest part of a secret has the rest no longer in his power.

Υπάρχουν παντού μυστικά. Υπάρχουν μυστικά που δεν μαθαίνει ποτέ κανείς. Υπάρχουν μυστικά που δεν είναι για να μαθευτούν. Υπάρχουν μυστικά που πρέπει να μαθευτούν. Υπάρχουν μυστικά ολοφάνερα, που όμως κρύβονται μέσα στην ίδια τους την αλήθεια. Υπάρχουν μυστικά που βασανίζουν. Υπάρχουν μυστικά, που δεν είναι μυστικά, κι όμως φέρονται σαν να είναι.


Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μέσα από τα μυστικά τους. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τα αντέχουν. Υπάρχουν εκείνοι που τα μοιράζονται, και εκείνοι που όσο φανερά και να είναι, τα αρνούνται.


Μ'αρέσουν τα μυστικά.  Όχι όμως αυτά που έχω τώρα. Ούτε εκείνα που έχουν συγκεκριμένα άτομα γύρω μου. Γιατί ξέρω ότι έχουν. Και σε μερικές περιπτώσεις, ξέρω και ποια είναι. 

Η άρνηση τους κάνει τα πράγματα χειρότερα. Η δική μου δειλία τα περιπλέκει.








..και επειδή ακόμη δεν είμαι καλά, ακόμη δεν έχει βρεθεί η αιτία, και γιατί η ψυχολογία μου μερικές φορές πιάνει πάτο, κλείνω με μια άσχετη αποκάλυψη, εμένα. (όχι πως ενδιαφέρει κανέναν) μια πρόσφατη και επιτυχής φωτογραφία μου, σε μια γιορτή που έγινε στο σπίτι του πρέσβη της δεύτερης πατρίδας μου, και πιστεύω πως με αναδεικνύει απόλυτα. εδώ θαυμάζω το έργο ενός καλλιτέχνη που δεν μπορώ να πω πως θυμάμαι το όνομά του . μια θεά, όπως πάντα.

I bear the wounds of all the battles I avoided -

Ήταν λέει χθες η μεγαλύτερη πανσέληνος στα τόσα χρόνια. Αυτόματα σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραία να την έβλεπα μαζί με κάποιον. Εν τέλη πάλι σπίτι ήμουν, με μια κάποια δύσπνοια και τα μουδιάσματα. Ήταν ο πατριός μου που με έπεισε να μείνω ξύπνια ωσπου να ξεπροβάλλει ένα κάπως πιο φωτεινό φεγγάρι από τη κοκκινωπή πολυκατοικία που βρίσκεται διαγώνια αριστερά μας.

Είχα ξεχάσει τι ωραία που είναι η θέα από 'δω πάνω.


Αναρωτιέμαι. Γιατί συνεχίζω να σκέφτομαι ένα άτομο που προφανώς δεν με παίρνει στα σοβαρά. Για την ακρίβεια ένα άτομο που θα ήθελε πολύ να ξεφύγει εντελώς από 'μένα, απλά ακόμη δεν μπορει.
Έρχονται κάποιοι, σου δίνονται, ή έτσι φαίνεται, και μετά ζητάνε πιο πολλά απ' ό,τι θα έπρεπε. Πράγματα στα οποία φαντάζονταν μάλλον κάποιον άλλο, έναν άλλο χαρακτήρα σου, έναν άλλο εαυτό.
Είναι στενάχωρο το ότι δεν θα βρεθεί ποτέ μια λύση στο συγκεκριμένο θέμα. Άλλωστε οι χειρότερες υποθέσεις στα προσωπικά θέματα είναι πάντα αυτές από τις οποίες πήρες μια μικρή μόνο γεύση, έτσι δεν είναι?



Υ.Γ : πόσο εύκολο είναι για όλους να αυτοπαρουσιάζονται ως "σωστοί", ενώ την ίδια ώρα ψάχνουν όπως μπορούν για κάποιον άλλο/η ?

Τίποτα

Είμαι σπίτι. Η γιατρίνα που με εξέτασε, ξεφύλλισε τη μαγνητική, ειπε κατι για μια αλλη μαγνητική, αλλά αρκέστηκε στο να μου δώσει χάπια που καμία σχέση δεν έχουν με αυτά που νιώθω. Όταν γύρισα, ξάπλωσα,κ είχα την αίσθηση ότι κοιμήθηκα για ώρες, αν και δεν το νομίζω. Νιώθω κάπως χάλια σήμερα.


Όλοι μου λένε να ξεχαστώ. Δεκτό, αλλά πως να το κάνω, όταν με δυο βήματα ζαλίζομαι και βλέπω θολά? Γκρινιάζω πάλι.



Κατά τα άλλα ασχολούμαι με τη μασκότ του σπιτιού, το ινδικό χοιρίδιο, και δεν γράφω τίποτα ουσιαστικό εδώ, αλλά δεν πειράζει. Από αύριο ίσως.

Hell is alone, the other figures in it Merely projections. There is nothing to escape from And nothing to escape to. One is always alone.

Πριν δυο - τρεις βδομάδες ήμουν σχετικά αισιόδοξη. Αν όχι αισιόδοξη, πίστευα ότι "ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει", έχοντας κατά νου κάτι μάλλον ρομαντικό και αόριστο. 
Τώρα συνειδητοποιώ ότι αυτή η φράση ισχύει και σε αρνητικό επίπεδο. Σημαίνει λοιπόν, ότι αν είναι να γίνει κάτι κακό, θα γίνει. Ή αν δεν είναι να γίνει κάτι, δεν θα γίνει ποτέ.

Σκέφτομαι κιόλας, ότι τα προβλήματα που ΄χω τώρα γίνονται χειρότερα λόγω της πεσμένης διάθεσής μου. 
Εν τέλη 

----------------------------------------


Την ώρα που έγραφα όλα αυτά τα ωραία, είχα νέα από μια γιατρό. Είναι λίγο κωμικοτραγικό, μιας κ έγραφα τα παραπάνω, αλλά από το βράδυ θα είμαι στο νοσοκομείο. Δεν ξέρω λεπτομέρειες, αλλά υποθέτω ότι από αύριο θα κάνω κάποιες εξετάσεις.
Και όπως είναι φυσικό, σαν να νιώθω χειρότερα τώρα.
Αυτά. Πιο μετά δεν θα έχω πρόσβαση σε υπολογιστή όπως φαίνεται..



..οπότε χαιρετώ, και βλέπουμε.

Ανάρτηση 3 σε 1

Η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά πάω σε τόσους γιατρούς. Τα χέρια μου μουδιάζουν, τα μάτια μου θολώνουν, το κεφάλι μου είναι υπό μια διαρκή πίεση, ζαλίζομαι, αλλά προς το παρόν δεν έχει βρεθεί η αιτία.

Θυμάμαι κάτι ήθελα να γράψω όταν θα έβρισκα την ευκαιρία, αλλά τώρα το μυαλό μου είναι αλλού. Αυτές τις μέρες γενικότερα δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα.

Ακούω και από το μέσα δωμάτιο τις ειδήσεις. Η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Η ερτ. Η κατάντια μας.

Όντως, το θέμα της ερτ. Ήθελα να γράψω και για αυτό. Για να πω περιληπτικά τη γνώμη μου :
το θέμα δεν είναι η ερτ, αλλά ο τρόπος που παίρνονται οι όποιες αποφάσεις. Συμπλήρωση : γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο το πόσο μη δημοκρατικά κινείται η κυβέρνηση.


Και μιας και η SparklingBlue πρότεινε να πω δέκα πράγματα που βαριέμαι - πράγμα που ξεκίνησε ο Ρασκόλνικωφ (μην παρεξηγηθεί και κανείς) - , ιδού :

Βαριέμαι :

1. τις συζητήσεις που γυρνούν συνεχώς γύρω από το ίδιο θέμα, με τα ίδια επιχειρήματα, ξανά και ξανά
   
   
2. τα τραγούδια που έχουν συνεχώς τον ίδιο ρυθμό
   
   
3. τη γκρίνια και τη κλάψα (εκτός όταν γκρινιάζω ή κλαψουρίζω εγώ μάλλον)
   
   
4. να μαζεύω τα ρούχα αφού έχουν στεγνώσει (ίσως και να τα απλώνω)
   
   
5. τα παράθυρα με τον κάθε άκυρο στις ειδήσεις
   
   
6. τις ηλίθιες διαφημίσεις
   
   
7. όταν κάποιος κάποιος μιλάει αλλά ουσιαστικά δεν λέει τίποτα ( αυτό που κανουν συχνά οι φιλόλογοι για παράδειγμα)
   
8. να πηγαίνω κάπου μόνη και να μην ακούω μουσική στη διαδρομή
   
   
9. τανίες δράσης που το μόνο που κάνουν είναι να δείχνουν μάχες, εξωγήινους ή τέλος πάντων έναν χαμό - και στη μέση κάποια γκόμενα - )
   
10. όταν είμαι με κάποιον που δεν μπορεί να πάρει πρωτοβουλίες για μια κάποια έξοδό μας.
    
    
    
    Υ.Γ : για να ξεχνιέμαι ξαναδιαβάζω χάρι πότερ. μανιωδώς. όλη μέρα. πριν διάβαζα λούκυ λουκ και αστερίξ, ενδιάμεσα μίκυ μάους. ω ναι.
    
    αποχαυνώσιους.

Un viaggiatore prudente non disprezza mai il suo paese.

Θα ταξιδέψω όλον το κόσμο μέσα από το μυαλό σου.
Και όταν το δέρμα σου θα έχει δει όλους τους ήλιους στη γη και τα μαλλιά σου τα έχουν ανακατέψει όλοι οι άνεμοι, εγώ θα σε περιμένω στο σπίτι.

Θα τα έχεις δει όλα, θα τα έχεις καταφέρει όλα, μα το μόνο που θα θες, θα είναι να γυρίσεις.

Θα φιλήσω το ηλιοκαμμένο σου δέρμα, θα χαιδέψω τα μπερδεμένα σου μαλλιά.

Θα κοιτάξω τα μάτια σου, και όταν σιγουρευτώ πως είναι ακόμη σαν δυο καθρέφτες,
θα σε αφήσω να κουρνιάσεις στην αγκαλιά μου.

*για να προλάβω.
καλή τύχη *

Freak Out

Αναρωτιέμαι. Τιμωρούμαι για κάτι?

Ξυπνάω το πρωί με (σχετικά) καλή διάθεση, και βλέπω θολά. "Τι διάολο", λέω, από τον ύπνο θα 'ναι. Πάω ξεπλένω το μάτι, τίποτα. Αρχίζω και ανησυχώ. Καλυτερεύει λίγο, λεω εντάξει, θα περάσει σιγά σιγά προφανώς. Τίποτα.

Πάω στον οφθαλμίατρο, δεν βρίσκει τίποτα. "Πάρε αυτές τις σταγόνες, μήπως είναι ξηρό το μάτι, για κανα δυο μέρες, και αν δεν περάσει θα πρέπει να κάνεις τις τάδε νευρολογικές εξετάσεις για να δούμε τι συμβαίνει."
Τέλεια.

Πραγματικά. Τέλεια.

Και εντάξει, δεν είμαι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου, αλλά εντάξει, τι είναι αυτά πάλι τώρα?


:(

Σε περιμένω παντού .

Τα παπούτσια μου είναι το ιδανικό ζευγάρι. Αν χάσουν το ένα το άλλο, το καθένα μένει ατελές και μόνο του. Αν ξαναβρεθούν, ακόμη θα ταιριάζουν απολύτα.

Time is the old justice that examines all such offenders, and let Time try.

Επειδή αυτές τις μέρες δεν προλαβαίνω το οτιδήποτε - πόσο μάλλον να σκεφτώ κάτι εκτός του αντικειμένου που υποτίθεται ότι ακολουθώ - απλά παραθέτω μια σελίδα από ένα σημειωματάριο που γράφω που και που, συγκεκριμένα ένα θέμα που με απασχολεί ανα καιρούς.

Καλό μήνα!

Where id is, there shall ego be.

Όταν υπάρχει εγωισμός και αδιαφορία, το μόνο που προκύπτει είναι περισσότερη αδιαφορία.

Σε ένα τέτοιο σημείο βρίσκομαι και εγώ. Δεν είναι ότι δεν έχω καμιά ευθύνη στο θέμα. Ίσως και να θέλω να αδιαφορήσω ακόμη περισσότερο γιατι ξέρω ότι κάποια στιγμή θα το κάνει εντελώς ο άλλος.

Το θέμα είναι ότι όταν ο άλλος δείχνει ότι σου δίνεται, ότι είναι πρόθυμος να κάνει τα πάντα, και εν τέλη δείχνει τον ίδιο εγωισμό με ΄σένα, όλα τα σενάρια περί ρομαντισμού σβήνουν και αναιρούνται.
Και ναι, μπορεί να φταις στην αρχή, αλλά στο κάτω κάτω δεν είπες ποτέ τίποτα. Μόνο περίμενες να δεις αν ισχύουν τα λόγια που άκουσες. Και δεν ισχύουν, γιατί δεν μπορούν να ισχύσουν.

Οι άνθρωποι είμαστε εγωιστές εκ φύσεως. Κι όταν κάποιος δεν είναι, απλά πέφτει θύμα εκμετάλλευσης των άλλων.
Συμπερασματικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι ό,τι και να γίνει, όσο δεν βρίσκουμε τρόπο να ελέγχουμε τον εγωισμό μας - και δεν τον έχουμε βρει ακόμη, τα τύπου "βάλε τον εγωισμό σου στην άκρη" είναι απλά λόγια του αέρα - , οι σχέσεις είναι καταδικασμένες σε ένα μοτίβο θύματος - θύτη. Ο ένας νικά, ο άλλος χάνει. Μέχρι που χάνουν και οι δύο.  Ο ένας εκείνον που υποχώρησε, κ ο άλλος την αξιοπρέπεια του.


Μήπως όμως να είμαστε πιο ειλικρινείς και ρεαλιστές ως προς το τι είμαστε ικανοί να κάνουμε και να αντέξουμε, χωρίς να φτιάχνουμε ουτοπικές εικόνες βασισμένες σε μια ηθικολογία περί του τι θα ήταν σωστό να γίνεται στις μεταξύ μας σχέσεις?
Το ζητούμενο - όχι μόνο στις διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά στα πάντα, ακόμη και τα δημόσια ζητήματα - είναι τι μπορεί να γίνει, τι είναι δυνατό να γίνει.
Γιατί εξακολουθούμε να ζούμε με βάση την ηχηρότητα που έχουν τα μεγάλα λόγια και οι δήθεν πράξεις αυτοθυσίας?