Where id is, there shall ego be.

Όταν υπάρχει εγωισμός και αδιαφορία, το μόνο που προκύπτει είναι περισσότερη αδιαφορία.

Σε ένα τέτοιο σημείο βρίσκομαι και εγώ. Δεν είναι ότι δεν έχω καμιά ευθύνη στο θέμα. Ίσως και να θέλω να αδιαφορήσω ακόμη περισσότερο γιατι ξέρω ότι κάποια στιγμή θα το κάνει εντελώς ο άλλος.

Το θέμα είναι ότι όταν ο άλλος δείχνει ότι σου δίνεται, ότι είναι πρόθυμος να κάνει τα πάντα, και εν τέλη δείχνει τον ίδιο εγωισμό με ΄σένα, όλα τα σενάρια περί ρομαντισμού σβήνουν και αναιρούνται.
Και ναι, μπορεί να φταις στην αρχή, αλλά στο κάτω κάτω δεν είπες ποτέ τίποτα. Μόνο περίμενες να δεις αν ισχύουν τα λόγια που άκουσες. Και δεν ισχύουν, γιατί δεν μπορούν να ισχύσουν.

Οι άνθρωποι είμαστε εγωιστές εκ φύσεως. Κι όταν κάποιος δεν είναι, απλά πέφτει θύμα εκμετάλλευσης των άλλων.
Συμπερασματικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι ό,τι και να γίνει, όσο δεν βρίσκουμε τρόπο να ελέγχουμε τον εγωισμό μας - και δεν τον έχουμε βρει ακόμη, τα τύπου "βάλε τον εγωισμό σου στην άκρη" είναι απλά λόγια του αέρα - , οι σχέσεις είναι καταδικασμένες σε ένα μοτίβο θύματος - θύτη. Ο ένας νικά, ο άλλος χάνει. Μέχρι που χάνουν και οι δύο.  Ο ένας εκείνον που υποχώρησε, κ ο άλλος την αξιοπρέπεια του.


Μήπως όμως να είμαστε πιο ειλικρινείς και ρεαλιστές ως προς το τι είμαστε ικανοί να κάνουμε και να αντέξουμε, χωρίς να φτιάχνουμε ουτοπικές εικόνες βασισμένες σε μια ηθικολογία περί του τι θα ήταν σωστό να γίνεται στις μεταξύ μας σχέσεις?
Το ζητούμενο - όχι μόνο στις διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά στα πάντα, ακόμη και τα δημόσια ζητήματα - είναι τι μπορεί να γίνει, τι είναι δυνατό να γίνει.
Γιατί εξακολουθούμε να ζούμε με βάση την ηχηρότητα που έχουν τα μεγάλα λόγια και οι δήθεν πράξεις αυτοθυσίας?