Τι (μου) συμβαίνει τώρα.

Λοιπόν. Αυτή τη στιγμή ακυρώνω άλλη μια φορά εισιτήρια για τη δεύτερη πατρίδα μου, και προκαλώ πρόβλημα σε όλους. Τι συμβαίνει. Κάθε χρόνο λέω να παω, και λίγες μέρες πιο πριν με πιάνει ένα είδος πανικού, με αποτέλεσμα συνήθως να το αποφέυγω τελευταία στιγμή. Αρχίζουν τότε οι αντιδράσεις του τύπου "δεν θες να δεις τους συγγενείς σου", "θα παρεξηγηθούν, σε περιμένουν και εσύ τους αφήνεις έτσι" και διάφορα τέτοια ωραία.
Πλέον, νιώθω ότι μου έπεσαν πολλά μαζί. Φοβίες, απωθημένα, άσχημες αντιδράσεις άλλων. Πάντα προσπαθούσα να μην τους δώσω πολλή σημασία, αλλά τώρα βλέπω πως δεν γίνεται, απλά αναβάλλεται μια πιο επιβαρυμένη κατάσταση. Βρήκα ψυχολόγο, και τη πρώτη φορά που πήγα, γυρνώντας ένιωθα περίεργα ήρεμη. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που μιλήσα για κάτι ανοιχτά. Αποφάσισα να συνεχίσω, όπως μπορώ, μήπως και βρω εν τέλη μια κάποια εσωτερική ανακούφιση.

Η αλήθεια είναι ότι με αυτά και αυτά είναι σαν να είμαι ο "τρελός" συγγενής για κάποιους, το πρόβλημα, ίσως η από την αρχή κακομαθημένη (είναι που κρατάει χρόνια το όλο θέμα).
Επίσης, δέχτηκα μια πολύ άσχημη συμπεριφορά σήμερα. Ο "φίλος" μου, ας πούμε (τα πράγματα δεν πάνε καλά εδώ και καιρό, αλλά δεν είναι εύκολο να σταματήσει κάτι, πολλές φορές) νευρίασε που έκλεισα ραντεβού με τη ψυχολόγο και δεν μπορούσα να κανονίσω μαζί του. Τι να πω. Τα προβλήματα ελκύουν προβλήματα. Το θέμα είναι ότι εγώ τώρα θέλω αν όχι να τα λύσω, να μπορώ να τα αντιμετωπίζω καλύτερα. Άρα, πρέπει να αποφεύγω ό,τι με κρατάει πίσω.

Συνειδητοποιώ ότι είναι ελάχιστα τα άτομα που καταλαβαίνουν.

Θα δείξει.

Λεωφορεία και λοιπά.

Μπαίνω στο λεωφορείο χθες το βράδυ. Αν και περίεργο, δεν γέμισε. Τρέχω να κάτσω σε εκείνες τις κάπως υπερυψωμένες θέσεις (στη μεριά του παραθύρου) με έναν φίλο μου, όταν ένας τύπος πάνω κάτω στην ηλικία μου προφανώς έκανε την ίδια σκέψη και κάθισε εκεί. Γυρνάω απογοητευμένη, και ξαφνικά με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον κλέφτη θέσεων να κάνει κάτι τρελά. Κοιτάω, και πράγματι με είχε πάρει χαμπάρι και μου έκανε νόημα να πάμε να κάτσουμε. Δεν το πίστευα. Σηκώθηκε και κάθισε αλλού, αφήνοντας τη πολυπόθητη θέση κενή.
Κάνω και εγώ σαν τη τρελή, κουνάω χέρια πόδια σε στυλ "όχι καλεε, δεν χρειάζεται", εκείνος όμως μου έχει γυρίσει ήδη τη πλάτη με νόημα.

Πάω εκεί, λέω ευχαριστώ πολύ στη πλάτη, και κάθομαι , χωρίς να μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου πόσο ευγενικό ήταν όλο αυτό, και γιατί μου έκανε τόση εντύπωση. Και όταν εν τέλη κατεβήκαμε και στην ίδια στάση, είπα ξανά "ευχαριστώ" σαν τη χαζή, με εκείνον να κοιτάει περίεργα και να μουρμουρίζει κάτι του τύπου "δεν κάνει τίποτα", και εμένα να μου έχει φτιάξει κάπως τη διάθεση το γεγονός ότι που και που υπάρχει καλοσύνη στον κόσμο.

I don't believe -

Είμαι περίεργα ήρεμη. 
Λάθος. Όχι ήρεμη. Σίγουρη να το πω? Ούτε.
Το θέμα είναι νιώθω δεμένη με κάποιον ξαφνικά σε βαθμό που και η καχυποψία μου για κάποια πράγματα δεν ξεπερνά αυτό το συναίσθημα. Σκέφτομαι τι μπορεί να κάνει και κατά πόσο όντως τον ενδιαφέρω "μόνο" εγώ, αλλά και πάλι μου φαίνεται ότι εν μέρη μπορώ να πιστέψω κάποια πράγματα. Είναι πολύ πιθανό (μην πω σίγουρο) ότι θα μου περάσει σύντομα όλη αυτή η περίοδος εφησυχασμού. 
..Αλλά μπορώ να περιμένω μέχρι να έχω και νέα (αν έχω) από την άλλη πλευρά αν είναι, η οποία βρίσκεται κάπως μακριά.














Πονάω πάλι. Και δεν κοιμάμαι. Στο 'πα?

Speech without word and Word of no speech

Πρέπει να σταματήσω να βάζω παντού ένα ερωτηματικό.
Γιατί όταν μπορώ να απαντήσω, απαντώ αρνητικά.
Και όταν δεν βρίσκω απάντηση, ρωτώ περισσότερο.

Περί ανέμων και υδάτων

Με φαντάζομαι ερωτική και σίγουρη για τον εαυτό μου. "Σ' αγαπάω!" λεω κοιτώντας αποφασιστικά. "Σε θέλω..", συνεχίζω το παραλήρημα, και εκείνος με κοιτάει λάγνα.
Ε, από 'κει και πέρα πιάνει ο καθένας ό,τι βρει, μπλέκουμε τα μπούτια μας και το έντονο πάθος που έχουμε ο ένας για τον άλλο εκδηλώνεται, όπως βολεύει κ όπως είναι δυνατό.



Και επιτέλους έχουμε βγάλει το άχτι μας.





*ΖΖΖΖΖΒΙΙΙΝ*  ( Brainstorm )


μετά σκέφτομαι. και να το πω, θα το εννοώ? και να σκέφτομαι πως θέλω, θέλω στ' αλήθεια?
και εν πάση περιπτώσει, ποιο πάθος? δεν νομίζω πως βγαίνει αρκετός ερωτισμός με κάποια άτομα. ίσως είναι θέμα χημείας. τι ίσως. είναι.
κρίμα.




Αυτό ήταν ένα μικρό παράδειγμα για το πως αναιρώ από μόνη μου ό,τι ενδιαφέρον σκεφτώ.

You can only find truth with logic if you have already found truth without it.

Η λογική σταματά εκεί που θέλουμε εμείς.

Freak Out 2

Νομίζω θα αρχίσω να τα χάνω. Σκέφτομαι συνεχώς τι μπορεί να έχω. Γίνομαι χάλια, δεν μπορώ να φάω, να σταθώ, τίποτα. Σε λίγο θα παθαίνω κρίσεις άγχους. Δεν μπορώ να ηρεμήσω ή να ξεχαστώ με κανέναν τρόπο.