Witchcraft.

Ξέρεις, εκείνη η λεπτή γραμμή που χωρίζει το μίσος από το πάθος, το ερωτικό άγγιγμα από το τρυφερό. Είμαι ακριβώς εκεί. Στη μέση. Δεν ξέρω προς τα που να κάνω το επόμενο βήμα. Υπάρχει κάτι. Εκτός κι αν είναι η ιδέα μου. Ή εκείνη η καλοστημένη παγίδα που στήνουν άτομα σαν κι εκείνον.

Μ' αρέσει όμως και η πλευρά του θύματος. Μου φαίνεται δελεαστική. Πρώτη φορά.

The best plan is no plan at all, then everything goes according to the plan.

Ποτέ δεν κατάλαβα πως μερικοί άνθρωποι μπορούν να έχουν ένα πρόγραμμα στη ζωή τους. Η αλήθεια είναι ότι εγώ τα περισσότερα πράγματα τα κανονίζω τελευταία στιγμή. Έχω ένα φόβο ότι αν κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια κάτι θα πάει στραβά. Επίσης δεν μπορώ να αγχωθώ για κάτι μακρινό.

Το πρόβλημα είναι όταν ζεις ή έχεις κοντά σου ανθρώπους που συνεχώς κάτι σχεδιάζουν.  Οι περισσότεροι στην οικογενειά μου είναι έτσι. Και μερικά άτομα εκτός, κάποια των οποίων δεν είναι στη καθημερινότητά μου για διάφορους λόγους.

Νιώθω μια τρομερή πίεση απέναντι στα όποια σχέδια. Όταν με ρωτούν "τι θα κάνεις τότε?" ή μου λένε "μας φαντάζομαι έτσι", οτιδήποτε περιέχει κάτι μακρινό, σωπαίνω. Το θεωρώ υπερβολικό, αποπνικτικό.

Δεν μπορώ καν να πω τι θα κάνω αύριο. Η σιγουριά για κάτι που δεν έχει γίνει με τρομάζει.


Joy Division - No Love Lost .

Memories are like stones, time and distance erode them like acid.

Λίγο παραπάνω από έναν χρόνο πριν είχα πάει μετά από την επείγουσα κλήση του πατέρα μου στο Αίγιο, να δω τον παππού μου. Είχε αρχίσει να τα χάνει εντελώς πλέον, κ όταν πήγε να πέσει από το μπαλκόνι και η ανάπηρη γιαγιά μου τον κράτησε τελευταία στιγμή, χτύπησε το κουδουνάκι που σήμαινε την αρχή του τέλους.

Μαζευτήκαμε εγώ, ο πατέρας μου, ο θείος και η θεία μου και μαζί με τη γιαγιά μου τον κοιτούσαμε έτσι όπως καθόταν μαζεμένος στην παλιά καρέκλα της κουζίνας. Κοιτούσε χαμένα από εδώ και από εκεί, τρέμοντας, αν και ήμουν σίγουρη ότι ήταν σαν να λέει κάτι από μέσα του. Δεν θυμόταν τα παιδιά του. Κι όμως, όταν του είπαν εκείνη τη φράση που συνήθως λέμε στα παιδιά "για δες, ποιος ήρθε?" με αναγνώρισε. Για μια στιγμή μου φάνηκε πως όντως με θυμήθηκε. Είπε ένα "εγώ την αγαπάω", σαν να υποννοεί ότι άλλοι δεν το κάνουν αρκετά και μετά χάθηκε πάλι. O θείος μου πρέπει να με έβγαλε φωτογραφία μαζί του.

Κι όμως, αν και το σημάδι της παρακμής είχε ερμηνευτεί σωστά, δεν είχε αποδοθεί στον σωστό άνθρωπο. Όταν πέθανε η γιαγιά μου λίγους μήνες αργότερα, ο παππούς μου βρισκόταν απέναντι από την εκκλησία, στο σπίτι. Η ιδέα τραγική. Η γυναίκα του κηδευόταν μερικά μέτρα μακριά του και εκείνος δεν ήξερε τίποτα. Δεν τον είδα. Πίσω στο νησί μάθαινα ότι τη ζητούσε, είχε αρχίσει να υποψιάζεται κάτι, αλλά μετά το ξεχνούσε πάλι.


Στις διακοπές των χριστουγέννων είχα συνεχώς στο μυαλό μου το Lacrimosa του Μότσαρτ. Θύμιζε θάνατο. Μετά τη μέρα των χριστουγέννων ξύπνησα έχοντας δει στον ύπνο μου μια ταλαιπωρημένη ανθρώπινη μορφή να σηκώνεται και να περπατάει προς το φως. Ένιωθα περίεργα. Μισή ώρα αργότερα με πήρε τηλέφωνο ο πατέρας μου. Ο παππούς είχε πεθάνει. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να είπα ήταν "μου κάνεις πλάκα". Μου φαινόταν ότι άκουγα κάτι ψεύτικο.

Ακόμη μια μέρα μετά, ξανά στο Αίγιο, η κηδεία είχε μια άσχημη αίσθηση, αυτή της συνήθειας. Ήταν σχεδόν λογικό, είχαν περάσει μόλις τρεις μήνες από τη προηγούμενη. Ο ένας αδερφός του παππού μου φορούσε λευκά. Ήταν η πρώτη φορά που δεν τον είδα χαμογελαστό.



Φέρνω βαρέως το γεγονός ότι δεν μπόρεσα ποτέ να τον γνωρίσω όπως ήθελα. Σήμερα θυμήθηκα τη φωτογραφία. Δεν την είδα ποτέ, ούτε όταν βγήκε. Δεν έχω καμία απόδειξη πως είχα πάει το περασμένο καλοκαίρι εκεί. Καμία εικόνα να συγκρίνω αν μοιάζαμε. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει σε κάποιο κινητό, ως ένα αρχείο που δεν θέλει να δει κανείς, ή ούτε καν έτσι.

..Και είναι που οι λεπτομέρειες στη μνήμη ξεθωριάζουν εύκολα και θυμάμαι μόνο δυο χαμένα γαλανά μάτια και ένα ζευγάρι τρεμάμενα χέρια.

And the danger is that in this move toward new horizons and far directions, that I may lose what I have now, and not find anything except loneliness

Όπως ήταν αναμενόμενο οι ρόδινες μέρες μιας κάποιας ξεγνοιασιάς πέρασαν. Και να σου τα άγχη, οι φοβίες και η αίσθηση της μοναξιάς. Εκεί ενδιάμεσα όμως υπάρχουν και κάποια τηλεφωνήματα, κάποια μηνύματα, που με κάνουν και γελάω λίγο.

Η αλήθεια είναι ότι τριγυρνάει στο μυαλό μου η ιδέα να τα τινάξω όλα στον αέρα. Από την άλλη όμως έχω κάνει κάποια βήματα -δεν μπορώ να τα χαρακτηρίσω λάθη- και φτιάχνω σιγά σιγά μια βάση, μόνο και μόνο αποδεχόμενη το γεγονός ότι έχω κάποια προβλήματα να λύσω.

Προς το παρόν βρίσκομαι στην Αθήνα και προσπαθώ να βάλω ένα κάποιο πρόγραμμα στη καθημερινότητά μου. 
Ποτέ δεν ήμουν του προγράμματος. Στο σχολείο τεμπέλιαζα. Και μετά. Ήμουν η κλασική περίπτωση του "Έχει τόσες δυνατότητες και δεν κάνει τίποτα να τις αξιοποιήσει". Κάποια στιγμή με έπεισαν. Συνέχισα λοιπόν να μην κάνω κάτι. Μετά άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως δεν έχω και κάτι να αξιοποιήσω, κάποιο ταλέντο να δείξω.
Έχω όμως και εκείνες τις αναλαμπές που μας πιάνουν όλους ανά καιρούς, ότι θα φτιάξω τη ζωή μου. Με φαντάζομαι αισιόδοξη. Μια εικόνα που μου αρέσει, αλλά ταυτόχρονα φαντάζει μακρινή.

Όταν ξέρεις ότι πρέπει να αλλάξεις κάποια πράγματα στη ζωή σου, είναι πάντα δύσκολο να κάνεις το πρώτο βήμα.