Do you think that I count the days? There is only one day left, always starting over: it is given to us at dawn and taken away from us at dusk.

Τα χέρια στις τσέπες, το περπάτημα αργό, με ρυθμό όμως, σε αντίθεση με τις αρρυθμίες της καρδιάς σου. Το βλέμμα ανήσυχο, η ψυχή ανήσυχη. Η σκέψη μυστική και υπερβολική. Ασταμάτητη.
Το θέμα, ο έρωτας. Η εικόνα τα περαστικά φώτα. Όλα γύρω σου κινούνται γρήγορα, εσύ αργά. Είσαι το επίκεντρο του πλάνου. Ο πρωταγωνιστής, χωρίς να φαίνεσαι. Η σκιά σου αφήνει το αποτύπωμά της στην υγρή άσφαλτο. Ο αέρας σου παγώνει το πρόσωπο.

Δεν θα ήθελες κάποιον δίπλα σου μια τέτοια στιγμή. Κι όμως σκέφτεσαι ότι μάλλον θες για πρώτη φορά να καταθέσεις ένα κομμάτι της ψυχής σου σε κάποιον. Ίσως να υπήρξαν και άλλες τέτοιες φορές. Που να θυμάσαι όμως, ο χρόνος είναι εκεί να σου αρπάζει τις περασμένες μαγικές στιγμές για να συνθέσει τις καινούργιες.

Είναι σαν η ψυχή να είναι ένας καθρέφτης όπου πάνω του χαράζεις το κομμάτι που αφήνεις οικειοθελώς τον άλλο να δει. Αν όμως προσπαθήσει να το κρατήσει, ή να το χρησιμοποιησει, σπας.
Το "προσοχή εύθραυστον" είναι άχρηστη λεπτομέρεια. Δεν λαμβάνεται ποτέ υπ' όψιν.