9.11.14

Στοπ.

Κλείνω. Χάρηκα που τα είπαμε. Ίσως και τα ξαναπούμε με άλλο όνομα. Τι σημασία έχει άλλωστε? Σταματάω εδώ. Αφήνω έναν άδειο ιστότοπο γεμάτο αναμνήσεις που ίσως δεν θέλω να ξαναδιαβάσω, αλλά σίγουρα δεν θέλω να αρνηθώ. Ευχαριστώ όποιον με διάβαζε. Ευχαριστώ όποιον θα ήθελε να με διαβάσει.


Μερικές από αυτές τις αναμνήσεις, σκέψεις :


Στιγμές



29.6.14

Yπενθύμιση vol. 2

Να δείξω αυτό:  Μια Υπενθύμιση , ζητώντας λίγο αργά μια διευκρίνηση.

Έχω καιρό να γράψω. Δεν ξέρω αν συμβαίνει επειδή είμαι καλά ή δεν είμαι καθόλου. 

Πριν δέκα μέρες, ίσως και λίγο παραπάνω ένιωσα πρώτη φορά ότι μπορεί να υπάρχει αμοιβαίο συναίσθημα. Ήμουν χαρούμενη. Γλυκά χαρούμενη. Ανόητα χαρούμενη. Ήταν καινούργιο, όμορφο, και για λίγο αληθινό.

Έπειτα για κάποιο λόγο βρήκα κάτι που δεν έπρεπε να βρω. Δεν ξεκαθάρισα στο μυαλό μου αν ήταν σημάδι ή απλά κάτι τυχαίο. Η απαισιόδοξη πλευρά μου μου είπε ότι πρέπει να προσέχω. Το μικρό κομμάτι που είχε επηρεαστεί από κάποιες μέρες χαράς, με παρότρυνε να το ξεπεράσω.
Κάτι που έκανα, σε κάποιο βαθμό. Απλά φοβάμαι μην έπεσα σε παγίδα όταν πίστεψα μετά από τόσο καιρό ότι κάποιος όντως μπορεί να νοιάζεται έτσι. Φοβάμαι μην με απογοητεύσω για άλλη μια φορά.

Έμεινα ένα βήμα πίσω. Πριν την συνάντηση. Πριν την επίσκεψη. Πριν τη χαρά. 

Χαίρομαι, αλλά όχι τόσο ανιοδιοτελώς. Και το θέλω τόσο. Μ'αρεσει, το χρειάζομαι, θελω να πιστέψω ότι, -όπως και να το πω θα ακουστεί βλακώδες-, μ'αγαπάει.

2.6.14

Χαράματα η ώρα τρεις

Δεν ξέρω πόσο καιρό έχω να γράψω. Ίσως άνοιξα μια νέα ανάρτηση γιατί έχω πιει λίγο, αν και δεν θα έπρεπε. Τώρα όμως ήδη έχω δηλητηριαστεί και μπορώ να πω με σιγουριά και αυτοπεποίθεση ότι το μόνο που νιώθω αυτό το καιρό είναι ένα απίστευτο άγχος. Νιώθω τη καρδιά μου να χτυπά δυνατά και γρήγορα, όσο μπορεί, και εγώ όσο μπορώ προσπαθώ να με ηρεμήσω. Γιατί για πόσο να ζεις με το άγχος. Κάποια στιγμή δεν πάει άλλο. Όχι πως ξέρω γιατί αγχώνομαι. Φοβάμαι μην γυρίσω πίσω, στον ένα χρόνο πριν, με το μυαλό μου να χτυπάει τη πόρτα της τρέλας.
Επίσης, θέλω να πιστέψω στον έρωτα. Μπορώ?

14.5.14

Χεντέϊκ.

Πονοκέφαλος. Ένα κεφάλι καζάνι. Πόνος. Όχι μονο σωματικός. Καμία διάθεση για σκέψη.
Φρίκη με την εμφάνιση αληθινών μου εκδοχών. Κι όμως μου έλειψε(ς).

26.4.14

Αργοσβήνεις μόνη

Μέσα μου χορεύω. Μέχρι που βλέπω ότι κανείς δεν δίνει σημασία. Κάτι σβήνει σιγά σιγά και εγώ στροβιλίζομαι όλο και πιο ζαλισμένα. Οι επαναλαμβανόμενες σκηνές θολώνουν και χάνομαι στα σύννεφα, μέχρι να κλείσω τα μάτια και να βυθιστώ στο μαύρο, μόνη και ήρεμη. Καμία ελπίδα, καμία απαίτηση, κανένα παράπονο. Μόνο μουσική και κενό. Και στο τέλος, αστέρια.

14.4.14

..Και μια τρίτη σκέψη

Ομοφυλοφιλικά ή όχι, ο έρωτας δεν κοιτά το φύλο. Μας ελκύει ο άνθρωπος. Το πως κοιτά, το πως αγγίζει, το πως μιλά, το τι λέει, το τι σκέφτεται, το πως φιλά, το πως αισθανόμαστε μαζί του.

13.4.14

2 σκέψεις.

( Δεν ξέρω γιατί σε σκέφτομαι τόσο συχνά τελευταία. Ίσως φταίει που το μυαλό μου γυρνά συνεχώς πίσω αυτό τον καιρό. Δεν είναι πως θα έπρεπε κάτι να είχε γίνει διαφορετικά. Απλά αναρωτιέμαι πως είσαι. Δεν νομίζω πως εύκολα θα ξαναγυρίσεις στη κοινή μας πόλη. Και αν το κάνεις, δεν πρόκειται να το καταλάβω. Κι όμως, πως να είσαι άραγε? Πως να αισθάνεσαι? )



Ξεστομίζω πράγματα που δεν περίμενα να πω ποτέ. Παραδέχομαι για πρώτη φορά ότι κάποιος με αγγίζει σε όλα τα επίπεδα. Ωστόσο, όσο το παραδέχομαι, τόσο φαίνεται να απομακρυνόμαστε. Άντε βγαλε άκρη.