8.3.12

Run Lola Run

Όλα βαίνουν καλώς. Ίσως δηλαδή. Βγήκα και αποφασιστικά από το σπίτι σήμερα. Είναι που εδώ βραδυάζει αργότερα και ο ήλιος - όπως και να το κάνεις - , σου φέρνει ένα μικρό χαμόγελο .


Αυτές τις μέρες δεν έκανα τίποτα. Τρέχω να προλάβω αυτά που χάνω. Όλα είναι μπροστά μας ακόμη . Γιατί τίποτα δεν χάνεται αν δεν προσπαθήσεις αρκετά να φύγει .
Πάντα κάτι θα μένει . *κλισέ ξανά* .




Υ.Γ : είναι μέρες που αναρωτιέμαι αν μπορεί κανείς να αποδεχτεί -χωρίς κουβέντα- το ποιός είσαι .




2 σχόλια:

  1. Μα φυσικα και δεν σε δεχονται οπως εισαι γιατι θελουν να σε κανουν οπως αυτοι θελουν. Ειναι φυσιολογικο. Το θεμα δεν ειναι τι θελουν αυτοι, το θεμα ειναι τι θες εσυ να κανεις.

    Κλισε ακουγεται και αυτο ε? :)

    Ειναι δυσκολο να δεχτεις τον αλλον οπως ειναι, να εισαι τοσο μεγαλοψυχος και τοσο βαθυς που να καταλαβεις οτι δεν εχεις καμια δουλεια να λες στους αλλους πως θα πρεπει να γινουν, η τι πρεπει να πραξουν.

    Αλλα δυστυχως παντου ετσι ειναι. Δεν ξερω τι τους πιανει τους ανθρωπους και θελουν να αλλαζουν τα παντα. Μου φαινεται ωρες ωρες σαν μονομανια, να θες να τσαλαβουτας στην ψυχη του αλλου και να κανεις θορυβο και να προκαλεις ταραχη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα κρατήσω τη τελευταία πρόταση (συμφωνώ απολύτως) , και θα προσθέσω ότι ενώ είναι φυσιολογικό όντως (όχι απαραίτητα καλό όμως), δεν γίνεται καν η προσπάθεια να δεχτούμε τις ιδιαιτερότητες και τις προτιμήσεις του άλλου, κάτι που μοιραία οδηγεί στο να θέλουμε πάντα κάποιον διαφορετικό, σε όποια σχέση .

      Δεν λέω φυσικά για κάποια χαρακτηριστικά που μπορεί να σε θίγουν ή να σε στενοχωρούν προσωπικά..

      Διαγραφή